19 Бору сеси эп къуветлеше эди. Муса айта эди, ве Алла онъа давушнен джевап бере эди.
Сен Синай дагъына энип, оларнен коклерден лакъырды эттинъ. Оларгъа догъру къарарларны, ишанчлы къанунларны, низамнамелерни ве яхшы эмирлерни бердинъ.
Лякин инсан киби оледжексинъиз, эр бир башлыкъ киби тюшеджексинъиз!»
амма бу адамгъа къолнен токъунманъыз: оны ташларнен урып, я да окънен атып ольдюринъиз. Айванмы о, адаммы, сагъ къалмасын», – айт. Девамлы бору сеси эшитильген вакъытта олар дагъгъа чыкъмакъ мумкюн, – деди.
Учюнджи куню танъ аткъанда, кок гурюльдеди, яшын яшынлады, дагъ тёпесинде къою булут пейда олды, пек кучьлю бору сеси эшитильди. Ордуда олгъан бутюн халкъ титреди.
Мен онен юзьме-юзь лакъырды этем, кинаенен дегиль, ачыкъ сёзлернен онен лаф этем. О, РАББИнинъ сыфатыны коре. Насыл олды да, сизлер къулум Мусаны сёгмектен къоркъмадынъыз?
Сизни огретмек ичюн, О коклерден сизге Озюнинъ сесини эшитмеге чаресини берди, ер юзюнде Озюнинъ буюк атешини косьтерди, ве сиз Онынъ сёзлерини атеш ичинден эшиттинъиз.
Бу сёзлерни РАББИ бутюн джемаатынъызгъа дагъ устюнде, атеш, булут ве къаранлыкъ ичинден кучьлю сеснен айтты. Башкъа бир шей айтмайып, шу эмирлерни эки таш левасында язып, манъа берди.
Эм де боразан сесине ве къоркъунчлы давушкъа кельмединъиз. О ерде оны эшиткенлер даа бир сёз айтылмасын деп, ялвардылар.
Олар корьген шей о къадар къоркъунчлы эди ки, Муса озю: «Мен пек къоркъып къалтырайым», – деди.