19 Шимди айткъанларымны динъле, мен санъа акъыл огретейим, ве Алла сеннен олур. Халкъ ичюн Алланынъ огюнде араджы олып, Аллагъа оларнынъ даваларыны еткиз,
РАББИ Юсуфнен олгъаны ичюн, онынъ ишлери онъундан келе эдилер. Юсуф мысырлы эфендисининъ эвинде яшай эди.
Падиша-эфендимнинъ сёзю мени тынчландырсын. Падиша-эфендим – Алланынъ мелеги кибидир, эм яхшы, эм ярамай шейлерни динълер. РАББИ, сенинъ Алланъ сеннен берабер олсун, – деди.
– Халкъ манъа, Алланынъ ирадесини бильмек ичюн, келе, – деди Муса къайнатасына.
оларгъа Алланынъ низамнамелерини ве къанунларыны, насыл яшамакъ ве насыл ишлер япмакъны огрет.
Муса къайнатасынынъ айткъанларыны динъледи ве онынъ эписи айткъанларыны япты.
Мусагъа: – Бизлернен сен лаф эт, биз сени динълейик. Алла бизлернен лаф этмесин. О, бизнен лаф этсе, биз оледжекмиз, – дедилер.
– Мен сеннен олурым. Сени Мен ёллагъаным акъкъында олгъан алямет будыр: сен халкъны Мысырдан алып чыкъкъан сонъ, бу дагънынъ устюнде Аллагъа ибадет этерсинъиз, – деди Алла.
– Демек, бар. Лакъырды эткенинъде, янынъда Мен олурым. Санъа не айтмагъа керек олгъаныны огретирим.
Сенинъ еринъе халкъкъа о, айтаджакъ. О, сенинъ агъзынъ оладжакъ, сен онъа Алла ерине олурсынъ.
Икметли адамгъа акъыл огрет – о даа икметли олур, инсафлы адамны огрет – бильгисини арттырыр.
Муса оларнынъ ишини РАББИнинъ огюне кетирди.
Сен душманларынъа къаршы дженк этмек ичюн чыкъып, онынъ атлары, дженк арабалары ве ордусы сенинъкиден чокъ олгъаныны корьсенъ, олардан къоркъма. Сени Мысыр топрагъындан чыкъаргъан Алланъ олгъан РАББИ сеннендир.
РАББИнинъ айткъанларыны сизге еткизмек ичюн, мен РАББИнен сизинъ аранъызда турмакъта эдим, чюнки сизлер атештен къоркъып, дагъгъа котерильмеген эдинъиз. РАББИ о заман бойле деди:
Мен санъа эмир этем: къуветли ве джесаретли ол, къоркъма, отюнъ патламасын. Къайда бармасанъ, Алланъ олгъан РАББИ сенинъ эр баргъан еринъде янынъда оладжакъ.