6 Муса ве Харун эписи исраиллилерге: – Мысыр топрагъындан сизни керчектен РАББИ чыкъаргъаны акъкъында акъшам биледжексинъиз.
Мына, О, къаяны урды, сувлар чыкъты, ирмакълар акъып башлады. «Озь халкъына отьмек де бере билирми, этни де азырлап олурмы?»
Тамам бу куню РАББИ Мысыр топрагъындан Исраиль огъулларыны ордуларынен чыкъарды.
Исраиллилер оларгъа: – Ах, эгер биз къазан-къазан этлер янында отургъанымызда, тойгъандже отьмек ашагъанымызда, Мысыр топрагъында РАББИнинъ къолундан ольген олсакъ! Сиз бизлерни, бутюн бу джемаатны бу сахрагъа ачлыкътан ольдюрмек ичюн, кетирдинъиз, – дедилер.
– РАББИ сизге акъшам эт, саба исе тойгъандже отьмек береджек. РАББИ Озюне къаршы шикяетленгенинъизни эшитти. Я биз ким олгъанмыз? Шикяетинъиз бизге къаршы дегиль, РАББИге къаршыдыр, – деп къошты Муса.
Халкъ Мусанынъ дагъдан чокъ вакъыттан берли тюшмегенини корип, Харуннынъ янына кельдилер ве онъа: – Къана, бизге огюмизден кетеджек алланы яп. Бу адамнен, бизни Мысыр топрагъындан чыкъаргъан Мусанен не олгъаныны биз бильмеймиз, – дедилер.
Лякин Муса РАББИге, озюнинъ Алласына ялварып башлады: – Я РАББИм, Мысыр топрагъындан улу кучюнънен ве къудретинънен Сен алып чыкъаргъан халкъынъа ачувланма!
РАББИ Мусагъа: – Мындан тюшмеге ашыкъ! – деди. – Мысыр топрагъындан чыкъаргъан халкъынъ ороспуланды!
Бойлеликнен, Исраиль огъулларына айт: «Мен – РАББИм. Сизни мысырлыларнынъ зулумындан алып чыкъарым, оларнынъ къуллугъындан азат этерим ве къудретимни косьтерип, буюк белялар ярдымынен сизлерни къуртарырым.
Сизни Озюм халкъым этип, къабул этерим ве сизге Алла олурым. Сонъ сиз билирсинъиз ки, Мен – РАББИм, сизни Мысыр топрагъындан, Мысыр зулумындан алып чыкъкъан сизинъ Алланъызым.
Муса бойле деди: – Сизлер билирсинъиз ки, бутюн бу ишлерни мен озь истегимден япмайым, оларны япмагъа мени РАББИ ёллады.
Амма эгер РАББИ аджайип бир шейни япса ве ер ярылып, оларны ве оларнынъ эр шейини ютса, олар олюлер дюньясына тири алда тюшселер, буны билинъиз: бу адамлар РАББИге урьметсизлик бильдирдилер.