4 РАББИ Мусагъа: – Иште, Мен сизлерге коктен отьмекни ягъмур дайын ягъдырырым. Халкъ эр кунь чыкъып, оны кунюне еткени къадар джыйсын. Мен оларны сынайым, Къануныма коре бойсунып, яшайджакълармы?
Падиша оларнынъ акъкъында айры бир эмир чыкъарды, ве йырджыларгъа куньделик хызмет бельгиленген эди.
Ачлыкъта Сен оларгъа коклерден отьмек бердинъ, сувсузлыкъта къаядан сув чыкъарып бердинъ. Оларгъа бир топракъ бермеге ант эткен эдинъ ве оны тартып алмагъа оларгъа эмир эттинъ.
Оларны огретмек ичюн, Озюнънинъ Мукъаддес Рухунъны бердинъ, агъызларындан маннаны тартып алмадынъ, олар сувсагъанда, Сен оларгъа сув бердинъ.
О вакъыт РАББИ Озь халкъына гъазапланды, Озюнинъ мирасындан нефретленди.
Муса, ярдым сорап, РАББИге ялварды. РАББИ исе онъа бир терек косьтерди. Муса терекнинъ парчасыны сувгъа ташлады, ве сув татлы олды. Анда РАББИ халкъкъа низамнаме ве къанунны берди, анда да халкъны сынады.
Исраиллилер буны корип, бири-биринден: – Бу недир? – деп айта башладылар, бунынъ не олгъаныны бильмей эдилер. Муса оларгъа: – Бу ашамакъ ичюн берильген РАББИнинъ отьмегидир.
Бош шейлерни ве яланны менден узакълаштыр, мени не фукъаре, не де зенгин эт, тек керек олгъан ашны бер манъа.
Бугунь бизге куньделик отьмегимизни бер.
Эр кунь бизге куньделик отьмегимизни бер.
Олар эписи бир рухий ашны ашай эдилер.
сени юваш юрекли этип сынамакъ ве сонъундан сизге яхшылыкъ япмакъ ичюн, сахрада санъа деделеринъиз бильмеген маннаны ашаткъан.
Мына РАББИ-Тааля сахра бою сизни энди 40 йыл девамында алып барды. Бутюн бу ёлны акъылынъызда тутунъыз. РАББИ сизни юваш юрекли этмек, сынамакъ ве юреклеринъизде олгъаныны, Онынъ эмирлерини сакълайджакъсызмы-ёкъмы бильмек ичюн, шу шейни япты.
Эгер сизге РАББИге хызмет этмек яман шей киби корюнсе, шимди кимге хызмет этмеге сайланъыз: дерьянынъ янында яшагъан баба-деделеринъизнинъ аллаларына я да аморлыларнынъ топракъларында яшап, оларнынъ аллаларына хызмет этинъиз. Мен ве эвим исе РАББИге хызмет этеджекмиз.