10 Сен нефесинънен уфюрдинъ, ве оларны денъиз къаплады, олар терен сувлар ичине къуршун дайын далдылар.
Алла Нухны, онен берабер сандыкъта олгъан эписи кийик айванларны ве эписи эв айванларыны акъылында тута эди. Алла ельни уфюртти, ве сувлар кери къайтты.
Дженк бутюн ерлерге джайрады, о куню дагъда гъайып олгъанлар къылычтан эляк олгъанлардан зияде олды.
Сен оларнынъ огюнде денъизни ярдынъ, ве олар денъизнинъ ортасындан къуру ерден кечип кеттилер. Оларны къувалагъанларны исе Сен, кучьлю сувларгъа таш батыргъанынъ киби, теренликке батырдынъ.
буюк ярыкъларны яратты, – акъикъатен эбедийдир Онынъ севгиси, –
Муса къолуны денъизге къаршы узатты. РАББИ кучьлю шаркъий ельни уфюртип, бутюн гедже денъиз сувларыны айдады ве денъизни топракъкъа чевирди. Денъиз экиге болюнди,
Оларны терен денъиз ютты; олар таш дайын сув тюбюне кеттилер.
Ким коклерге чыкъып, андан энди? Ким ельни авучларына топлады? Сувларны урбасына ким сарып алды? Ернинъ сынъырларыны ким къойды? Ады недир? Огълунынъ ады недир? Билесинъми?
РАББИ Мысыр денъизининъ корьфезини къурутаджакъ, къолуны котерип, дерьягъа къаршы кучьлю ельни ёллайджакъ. Дерьяны еди озенчикке боледжек ки, аякъкъапларны чыкъармайып, оны кечип оладжакъ.
О гудюрдесе, коктеки сувлар шувулдар, ер юзюнинъ кенарындан О, булутларны кетирир, ягъмур арасында яшын яратыр, анбарларындан ель уфюртир.
Анда бойле къычыралар: «Фыравун, Мысырнынъ падишасы баягъы шамата котерди, лякин келишкен вакъытны къачырды!»
Бакъ! Алла дюньянынъ юксек ерлеринден келеята! О, дагъларны ясагъан ве ельни яраткъан. О, адамгъа Озь тюшюнджелерини анълата, танъ ярыгъыны къаранлыкъкъа чевире. Онынъ Ады – РАББИ, Ордуларнынъ Алласыдыр.
Адамлар шашып къалдылар ве бир-бирлерине: – Кимдир бу я? Ель де, голь де Онъа бойсуналар! – дедилер.
Пешинъизден къувалагъан Мысыр ордусыны атларынен ве дженк арабаларынен берабер Къызыл денъизде богъып ольдюргенини де корьмедилер. РАББИ бугуньгедже оларны гъайып алында къалдыра.