24 Саба танъда РАББИ атеш ве булут дирегинден мысырлыларнынъ ордусына бакъты, ве оларнынъ сыраларыны къалабалыкъ этти.
Сен исе: «Алла не билир? – дейсинъ. – Зифт къаранлыкъ ичинден О, суд этип олурмы?
Бир аньде олар олелер, гедже ярысында халкъ къалтырар ве ёкъ олур, кучьлю инсанлар да гъайып олып кетер, оларгъа къаршы исе кимсе кучь къулланмаз.
Лякин О, сессиз къалса, Оны ким къабаатлап олур? Юзюни гизлесе, Оны ким корип олур? Эм халкъкъа, эм бир адамгъа бир олур,
Къуйругъы кедр тереги киби къатты, бутындаки дамарлары сым-сыкътыр.
Башларына ягъмур ерине бурчакъ ягъдырды, топракъларына куйдюрген атеш ёллады.
Мен кинаели икяеге къулакъ асаджагъым, сырымны сантырнен анълатаджагъым.
Озь къанатларынен сени япар, къанатлары астында хавфсыз алда олурсынъ; Онынъ акъикъаты санъа къалкъан ве къора олур!
Оларнынъ оглеринде РАББИ Озю кете эди. Куньдюз ёлны косьтерип, булут диреги киби, гедже ёлны ярыкълатып, атеш диреги киби кете эди. Бунынъ ичюн исраиллилер эм куньдюз, эм геджеси кетип ола эдилер.
Оларнынъ арабаларындан копчеклерни алды да, арабалары зорнен кете башладылар. Мысырлылар: – Исраиллилерден къачайыкъ. Оларнынъ ерине бизге къаршы РАББИ дженк эте, – дедилер.
Душманлары оларны сюргюн этселер, анда оларны къылычнен ольдюрмеге эмир береджегим. Козьлеримни оларгъа чевиреджегим, лякин ярдым дегиль, джеза береджегим.
Эртеси куню Шаул халкъны учь болюкке больди, олар кунь догъмаздан эвель ордунынъ ичине сокъулдылар ве аммонлыларны кунеш къыздыргъандже ольдюрдилер. Сагъ къалгъанлар даркъатылды, олар тек бирер-бирер къалды.