26 Бизим сюрюлеримиз, бир баш къалмайып, бизнен кетсин. Биз РАББИге, бизим Алламызгъа къурбанларны олардан аладжакъмыз. Лякин анда кельмегендже, РАББИге нени къурбан чаладжагъымызны бильмейджекмиз.
– Ёкъ, – деди Муса, – РАББИге, бизим Алламызгъа бутюнлей якъыладжакъ ве башкъа къурбанларны чалмакъ ичюн айванларны да йибер.
Муса онъа: – Бизде РАББИнинъ байрамы олгъаны ичюн, биз уфакъ балаларымыз ве къартларымызнен, огъулларымыз ве къызларымызнен, къой-эчкилеримиз ве малларымызнен берабер кетеджекмиз, – деди.
Айткъанынъыз дайын, озь къой-эчкилеринъизни ве туварларынъызны алынъыз. Кетинъиз ве манъа эйилик тиленъиз, – деди.
Биз учь куньлюк ёлгъа сахрагъа чыкъайыкъ ве, РАББИ бизге айткъаны киби, Онъа, бизим Алламызгъа къурбан чалайыкъ.
Мал-мулькюнъден ве эр бир ишинънинъ биринджи берекетинъден РАББИге пай айырып, Оны урьмет эт.
Лякин алыш-вериштен олгъан кяр айырылып, РАББИге багъышланаджакъ. Оны сакъламайджакъ, анбарларгъа къоймайджакълар. Алыш-веришлеринден олгъан кяр РАББИнинъ юзю огюнде яшагъанларгъа кетеджек; олар тойгъандже ашайджакъ, яхшы урба кийип юреджеклер.
Къойларынен ве огюзлеринен олар РАББИни къыдырмагъа кетеджек, амма Оны тапамайджакъ, чюнки О, олардан узакълашты.
О куню атларнынъ чанъчыкълары устюнде: «РАББИнинъ азизлиги», – деп языладжакъ. РАББИнинъ Эвиндеки къазанлар да къурбан ерининъ огюндеки къыйметли чанакълар киби оладжакъ.
Олар биз ишангъанымыздан зияде яптылар ве озьлерини башта Раббиге, сонъ, Алланынъ истегинен, бизге багъышладылар.
Ибраим Алланы иман ярдымынен динъледи. Алла оны чагъыргъанда, Ибраим къайда бараджагъыны бильмейип, онъа бериледжек мемлекетке ёлгъа чыкъты.