13 Муса таягъыны Мысыр топрагъына тараф узатты. РАББИ бу мемлекетке бутюн кунь ве бутюн гедже девам эткен шаркъий ельни уфюртти. Саба ачылмаздан, шаркъий ель сарынчкъаны кетирди.
Амма, иште, олардан сонъ еди дане бош ве шаркъий ель къуруткъан башакъ осьти.
РАББИ оларгъа эмир эткен эди, олар исе къырмадылар ят халкъларны,
Эй, атеш ве бурчакъ, къар ве туман, Онынъ эмирини ерине кетирген боран!
Муса къолуны денъизге къаршы узатты. РАББИ кучьлю шаркъий ельни уфюртип, бутюн гедже денъиз сувларыны айдады ве денъизни топракъкъа чевирди. Денъиз экиге болюнди,
сарынчкъанынъ падишасы олмаса да, лякин сыра-сыра адымлайлар;
О заман РАББИ денъизде буюк бир ель котерди. Денъизде буюк бир фуртуна къопты, геми парчаланаджакъ киби олды.
Кунеш чыкъкъандан сонъ, Алла шаркътан сыджакъ бир ель уфюртти. Кунеш Юнуснынъ башыны пиширип башлады. Юнус эсини джояджакъ киби олды. Озюне олюм сорап: – Яшагъанымдан ольгеним яхшы, – деди.
Адамлар шашып къалдылар ве бир-бирлерине: – Кимдир бу я? Ель де, голь де Онъа бойсуналар! – дедилер.