8 Сонъра Мысырда Юсуфны бильмеген янъы падиша тахткъа чыкъты.
Чадырларында мырылдап отурдылар, бойсунмадылар РАББИнинъ сесине.
Бар, Исраиль акъсакъалларыны джый да, оларгъа: Манъа РАББИ, бабаларынъызнынъ Алласы, Ибраимнинъ, Исхакънынъ ве Якъупнынъ Алласы корюнди.
РАББИ деди ки: – Мысырда Меним халкъым чеккен зулумыны корьдим. Незаретчилерининъ япкъан ишлери ичюн къопаргъан къыяметини эшиттим. Халкъымнынъ гъам-къасеветлерини билем.
Иште, Манъа Исраиль огъулларынынъ къыямети келип етти. Мен мысырлылар оларны насыл хорлагъанларыны корьдим.
О шеэрде ёкъсул, амма икметли бир адам яшай эди. Озь икметлигинен о, шеэрни къуртарды. Лякин бу ёкъсулны кимсе анъмады.
О вакъыт Мысырда Юсуфны бильмеген башкъа бир падиша тахткъа чыкъты.
Бу падиша халкъымызгъа къаршы зулум, бабаларымызгъа хаинлик япа башлады, янъы догъгъан балаларны ташлатып, оларны олюм панджасына берди.
Мысырлылар бизге ярамай бакъа ве хорлай, агъыр ишлер буюра эдилер.
Ехошуанынъ заманларында яшагъан несиль олип, баба-деделерине къошулгъан сонъ, башкъа несиль дюньягъа кельди. Олар РАББИни ве РАББИнинъ Исраиль ичюн япкъан ишлерини бильмей эдилер.