22 О заман фыравун бутюн озюнинъ халкъына эмир этти: – Эр бир янъы догъгъан еудий огъланны дерьягъа ташланъыз, эр бир къызны исе сагъ къалдырынъыз.
Эки йыл кечкен сонъ, фыравун тюш корьди. Иште, о, дерья четинде тура эди.
Чадырларында мырылдап отурдылар, бойсунмадылар РАББИнинъ сесине.
Падиша оларгъа: – Еудийлерде эбанайлыкъ япкъанда, олар бала догъгъанларыны корьгенинъизде, эгер огълан олса, оны ольдюринъиз, эгер къыз олса, сагъ къалдырынъыз, – деп эмир этти.
Ачты ве баланы корьди. Бала агълагъаны ичюн, къыз оны аджыды. – Бу – еудий баласы, – деди.
чюнки оларнынъ аякълары яманлыкъкъа чапалар, олар къан тёкмеге ашыкъалар.
Гъазап мераметсиз, афакъанны баш эталмазсынъ, лякин куньджюликке ким даянып олур?
Яман адамлар яманлыкъ япмагъандже, юкълап оламайлар, биревни ёлдан урмагъандже, оларнынъ козюне юкъу кирмей.
Бу падиша халкъымызгъа къаршы зулум, бабаларымызгъа хаинлик япа башлады, янъы догъгъан балаларны ташлатып, оларны олюм панджасына берди.
Муса догъгъан сонъ, ана-бабасы иман ярдымынен оны учь ай девамында сакъладылар, баланынъ дюльбер олгъаныны корип, фыравуннынъ эмиринден къоркъмадылар.