6 Оларнынъ япкъан ишлерине мен къошулмайым, топлашувларына шуретим даркъалмасын. Олар гъазапларында акъайларны ольдюрдилер, бош истеклерине коре бузавларны сойдылар.
Якъуп Шимеоннен Левийге: – Бу ерде яшагъан ханаанлыларнынъ ве перизлилернинъ огюнде яхшы адымызны аякъ асты эттинъиз, меним башыма беля кетирдинъиз. Адамларым аз – олар топлашып, манъа къаршы чыкъып, мени ве меним эвимни ёкъ этерлер, – деди.
Давут 1 700 атлы ве 20 000 джаяв аскерни алды. 100 дженк араба атыны къалдырып, бутюн дженк арабаларына екильген атларнынъ дамарларыны кести.
Давут онынъ 1 000 дане арабасыны, 7 000 атлы ве 20 000 джаяв аскерини эсир алды. Давут эписи атларынынъ джылынларыны кести, тек 100 дане дженк арабасы ичюн атлар къалдырды.
Не де бахтлыдыр ярамазларнынъ акъылынен юрмеген, гунакярлар ёлуна тюшмеген, мыскъылджылар топлашувында отурмагъан адам!
Эй, джаным, РАББИни алгъышла! Аллам я РАББИ, Сен пек улусынъ, шан-шуретке кийингенсинъ!
манъа уджюм эткен яман адамлардан, эр ерден джанымны сарып алгъан душманларымдан!
Юзюнъни менден сакълама, гъазап ичинде къулунъны ред этме. Сен меним ярдымджым олдынъ, менден вазгечме, ташлап кетме мени, эй, Аллам, меним Къуртарыджым!
РАББИнинъ сеси сувларнынъ устюндендир; шуретли Алла гудюрдеди; РАББИ бутюн сувлар устюндендир!
Душманларым чокъ олгъаны ичюн, адамлар мени масхара этелер, къомшуларым манъа къыйыш бакъа, танышларыма да къоркъу сачам. Мени сокъакъларда корьгенлер менден къача.
Эй, джаным, не ичюн бойле тюшкюнсинъ? Не ичюн ичимде сыкъыласынъ? Аллагъа умют багъла! Мен Онъа даа шукюр этеджегим; О, меним Къуртарыджым ве Аллам!
Эй, Алла, Сен – меним Падишам. Якъупкъа къуртулыш бер!
Оларнынъ агъзында догърулыкъ ёкътыр, ичлеринде исе олюм. Богъазлары – ачыкъ мезар, озь тиллеринен алдаталар.
Акъкъан сув киби, олар ёкъ олып кетсинлер, олар яйларыны тарткъанда, окълары сынып къалсынлар.
Эй, Алла, макътавлар Сени Сион дагъында беклей. Санъа берильген адакълар беджериледжек.
Эгер олар санъа: «Юр бизнен, тузакъта сакъланып, къабаатсыз адамны бир манасы олмайып беклермиз, ольдюрирмиз оны.
Инсафлы адамлар адалет акъкъында тюшюне, яман адамларнынъ насиаты исе алдата.
Мыскъылджыларнынъ арасында кулип отурмадым, къолунъ тюбюнде олгъанда, бир озюм къалдым, Сен мени ачувгъа толдурдынъ.
Ах, ичим-багърым, ичим-багърым! Юрегим яна, юрегим сызлай, сусып оламайым! Джаным боразан сесини, дженк давушларыны эшите!
джаныма: “Джаным, энди сенде чокъ йылларгъа етеджек малынъ бар. Раатлан, ашап-ич ве къуванчлы ол”, – дейджем», – деген.
Имансызларнен берабер бир боюндырыкъ тюбюне кирменъиз. Инсафлыкънен къанунсызлыкъ арасында насыл алякъа бар? Ярыкънен къаранлыкъ арасында насыл бирлик олмакъ мумкюн?
«Якъын адамны гизлиден ольдюрген адамгъа лянет!» Бутюн халкъ: «Амин!» – десин.
РАББИ насыл айткъаны киби, Ехошуа ойле де япты: атларынынъ дамарларыны кесип ташлады, ат арабаларыны исе якъты.
Кишон дерьясы оларны сюрип атты, къадимий дерья Кишон буны япты. Меним джаным, илери юр! Къуветли ол!