34 Юсуф оларгъа озюнинъ софрасындан ашлар ёллай эди, Биньяминнинъ пайы исе, башкъаларына бакъкъанда, беш къат чокъ эди. Олар даа ички ичтилер ве Юсуфнен берабер сархошландылар.
Рахельнинъ огъуллары: Юсуф ве Биньямин.
Эр бирине янъы урба берди, Биньяминге исе 300 кумюш ве беш янъы урба берди.
Сонъ Давут бойле деди: – Эвинъе барып раатлан. Урия падишанынъ сарайындан чыкъты, онынъ пешинден падишанынъ бахшышыны алып кеттилер.
Ичкини харап олаяткъан адамгъа беринъиз, шарапны – юреги агълагъангъа.
Зияфет зевкъ ичюн япылыр, шарап яшайышны шенъ этер, акъча исе эписине джевап берер.
Бар, шенъликнен отьмегинъни ашап, къуванч иле шарабынъны ич. Алла ишлеринъден энди разы олды.
– Къызкъардашым, келиним! Мен багъчама кирдим, мюрюмни къокъулы отларымнен топладым, солакъ балымны ашадым, шарабымны сютюмнен ичтим. – Эй, достлар! Ашанъ, ичинъ! Эй, севгилилер! Севгиден сархош олунъ!
Мен шимди къасдийлилерни котереджегим. Бу халкъ – мераметсиз ве фикирсиз, олар ер юзюнде долашалар, озьлерининъ олмагъан топракъларны тартып алалар.
Инсан Огълу келип, эм ашай, эм иче, ве олар: «Бу ачкозь ве ичкиджиге бакъынъыз! О – салым топлайыджылар ве гуналыларнынъ досту!» – дейлер. Лякин икмет озь ишлеринен тасдыкълана.
– Эр кес башта яхшы шарапны къоя, мусафирлер ичип тойгъан сонъ, ярамайджа союны бере. Сен исе яхшы шарапны шу вакъыткъадже сакълап туткъансынъ! – деди.
Ханнагъа исе эки парча зияде бере эди, чюнки оны пек севе эди. РАББИ исе Ханнагъа бала догъмагъа къысмет этмеди.