4 Хабиль де озь сюрюсининъ бир къач биринджи догъгъан, энъ яхшы ве семиз къой-эчкилерини кетирди. РАББИ Хабильни ве онынъ бахшышыны алгъышлады.
Кунь батып, къаранлыкъ тюшкен сонъ, иште, болюнген айванларнынъ арасындан тютеген атеш къазаны ве атеш алеви кечти.
Бир къач вакъыт кечкен сонъ, Хаин топракънынъ махсулларындан РАББИге бахшыш берди.
Сиз озюнъизнинъ алланъызны чагъырынъыз, мен исе РАББИни чагъырайым. Къайсы Алла одунларны якъса, шу алла керчек Алладыр, – деди. Бутюн халкъ: – Яхшы, яхшы! – деди.
Шу вакъыт РАББИнинъ атеши тюшти. Атеш къурбанны бутюнлей якъты, одунларны, ташларны, топракъны да якъты ве арычыкътаки сувны къурутты.
Давут анда РАББИге къурбан ерини къурды. Сонъ айванларны къурбан чалып бутюнлей якъты ве аманлыкъ къурбанларыны да чалды. РАББИни чагъырды, РАББИ де оны эшитти ве коклерден бутюнлей якъыладжакъ къурбан ерине атеш йиберди.
Сулейман озь дувасыны битирген сонъ, коктен атеш энди ве бутюнлей якъыладжакъ къурбанларны ве башкъа къурбанларны якъты, ве РАББИнинъ Шурети Сарайны толдурды.
Сен гонълю истегенини онъа бердинъ, агъзындан чыкъкъан тилегини ред этмединъ. Сэла
эр бир биринджи догъгъан огъланларынъызны ве айванларынъызнынъ биринджи догъгъан балаларыны РАББИге багъышланъыз. Огъланлар ве эркеклер – РАББИнинъкидир.
Мал-мулькюнъден ве эр бир ишинънинъ биринджи берекетинъден РАББИге пай айырып, Оны урьмет эт.
Сонъ мен корьдим ки, эр бир замет ве эр бир уста ишнинъ янында пахыллыкъ пейда ола. Бу да бошуна ве ель къувалавдыр.
РАББИнинъ огюнден атеш чыкъты ве къурбан ерининъ устюндеки бутюнлей якъыладжакъ къурбанны ве ич ягъларыны бутюнлей якъты. Бутюн халкъ буны корьди. Эписи къуванчтан къычырдылар ве ерге бетлеринен тийдилер.
Муса зияде ачувланып, РАББИге: – Оларнынъ бахшышларына эмиет берме. Мен оларнынъ биринден эшек биле алмадым, оларнынъ бирине бир тюрлю яманлыкъ биле япмадым, – деди.
О вакъыт РАББИден атеш чыкъты ве комюр табакъларыны кетирген 250 адамны якъып ёкъ этти.
Мен санъа энъ яхшы зейтюн ягъыны, энъ яхшы янъы шарапны ве ашлыкъны, олар РАББИге берген биринджи берекетлерини бердим.
Лякин биринджи догъгъан бугъа, къочкъар, я да эчки ичюн акъча алма. Олар азизликтир. Къанларыны къурбан ерине септир ве ягъыны, РАББИге хош къокъу чыкъармакъ ичюн, къурбан оларакъ атеште якъ.
Хабиль Хаинге коре Аллагъа яхшыджа къурбанны иман ярдымынен кетирди. Хабиль иманнен инсафлы олып косьтерильди, чюнки Алла онынъ бахшышларыны къабул этип, онъа разылыкъ бильдирди. Хабиль ольген олса да, иманнен але даа лаф эте.
Къанун боюнджа къаннен деерлик эр шей эляллана. Къан тёкюльмесе, багъышлав олмаз.
Ер юзюнде яшагъанларнынъ эписи, адлары дюнья яратылгъанындан берли къурбан кетирильген Къозунынъ яшайыш китабына язылмагъанлар, айвангъа ибадет этеджек.
РАББИнинъ Мелеги къолундаки таягъынынъ уджунен эт ве пителерге тийди – таштан алев чыкъты ве этнен пителерни якъты! РАББИнинъ Мелеги исе козьден гъайып олды.
Смаил Шаулгъа: – РАББИ ичюн, бутюнлей якъылгъан айванлар ве бахшышлар Оны динълемектен хайырлымы? Динълемек – къурбандан яхшы, эмирге бойсунмакъ – къочкъарнынъ ягъындан яхшыдыр, – деди.