12 Барып да, бабам мени тутып бакъса, мен онынъ юзю огюнде яланджы олып, башыма багъышлав дегиль, къаргъыш къазанырым!
Балалар буюдилер. Исав уста авджы, тарла адамы олды. Якъуп исе чадырларда яшагъан юваш адам олды.
– Тевеккель онынъ адыны Якъуп деп къоймадылар, – деди Исав. – О энди эки кере мени алдатты. Башта биринджи догъгъан акъкъымны алды, шимди исе багъышлавымны алды! Ве даа къошты: – Аджеба, сен манъа багъышлав къалдырмадынъмы?
бойле деди: – Ханаан лянет олсун! Озь агъаларында о, къулларнынъ къулу олсун.
Къудрет ве енъиш Ондадыр, эм ёлдан ургъан, эм ёлдан урулгъан адам Онынъ къолундадыр.
РАББИнинъ ишини абул-къубул эткен лянет олсун! Къан тёкмектен къылычыны токътаткъан да лянет олсун!
– Бир адамнынъ сюрюсинде бутюнлей сагъ айван олгъанда, о, адакъ берсе ве сагъ айваннынъ ерине хаста айванны къурбан оларакъ Раббиге кетирсе, шу яланджы лянет олсун! Мен – улу Падишам, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Халкълар Меним Адымдан къоркъсунлар.
Бизни урьмет ве масхара этелер, яманлайлар ве макътайлар. Бизни яланджы деп саялар, амма биз догърусыны айтамыз.
«Кёрны ёлдан ургъан адамгъа лянет!» Бутюн халкъ: «Амин!» – десин.
эр бир яманлыкълардан озюнъизни сакъланъыз.