Шимди мында Алланынъ Адынен манъа емин эт ки, сен не манъа, не балаларыма, не эвлятларыма хаинлик япмазсынъ. Насыл мен санъа яхшылыкъ япкъан олсам, сен де ойле манъа ве вакътынджа яшагъан топрагъынъа яхшылыкъ япарсынъ.
О куньлерде ве олардан сонъ ер юзюнде нефиллер бар эдилер. Алланынъ огъуллары адамларнынъ къызларына келип башладылар, ве къызлар оларгъа бала тапа эдилер: олар кучьлю къараманлар, эвель-эзельден намлы адамлар ола эдилер.
Акъайы тири олгъанда, апай акъайына багълыдыр. Эгер акъайы ольсе, апай азат олып, истеген адамына акъайгъа чыкъа биле. Тек о адам Раббиге инангъан адам олсун.
Давут ондан: – Сен мени шу айдутлар сюрюсине алып барарсынъмы? – деп сорады. О исе: – Алланынъ Адынен мени ольдюрмейджегинъе ве эфендимнинъ къолуна теслим этмейджегинъе ант эт. Сонъ сени шу айдутлар сюрюсине алып барарым, – деди.