6 Саре: – Алла мени кульмеге меджбур этти. Ким меним акъкъымда эшитсе – куледжектир, – деди ве:
Ибраим бет устюне йыкъылды ве кулип, озю-озюне: «Юз яшлы къарттан огълан бала олурмы, аджеба? Эм де докъсан яшына кельген Саре догъармы, аджеба?» – тюшюнди.
Бизлерге дегиль, я РАББИ, бизлерге дегиль, лякин Сенинъ буюк севгинъ ве вефадарлыгъынъ ичюн Озь Адынъа шурет бер!
Бошуна сизлер эрте турасынъыз, чокъ вакъыт чалышып раатланмайсынъыз, замет этип отьмегинъизни къазанасынъыз. РАББИ исе севгенине юкъу берер.
Къадын къундакъ баласыны унутырмы? Догъгъан огълуны аджымазмы? Унутса биле, сени Мен унутмайджагъым.
О заман юрегинъде: «Буларны манъа ким тапты? – айтаджакъсынъ. – Мен баласыз ве къысыр эдим, сюргюнликке къувулдым, узакъкъа кеттим. Оларны ким осьтюрди? Яп-янъгъыз эдим, булар къайдан чыкъты?»
– Эй, догъып оламагъан, баласыз къадын, къуван! Багъыр, къуванчнен къычыр, эй, догъып азап чекмеген! Къысыр къадыннынъ балалары акъайы олгъан къадыннынъ балаларындан чокътыр! – дей РАББИ.
Бабама: «Огълунъ олды!» – хаберини кетирген, оны пек къувандыргъан адам лянет олсун!
– О санъа къуванч ве буюк севинч береджек, чокъ адам онынъ догъгъанына къуванаджакълар.
Онынъ къомшулары ве сой-соплары, Рабби онъа бойле буюк мерамет япкъаныны эшитип, онен берабер къувана эдилер.
Къувангъанларнен берабер къуванынъыз, агълагъанларнен берабер агъланъыз.
Саре де, бала тапып оламагъан ве яшы кечкен олса да, иман этип, сёз берген Алланынъ садыкълыгъына инанды ве юклю олмагъа кучь тапты.
Ханна: – Багъышларсыз, эфендим! Сизге догърусыны айтам, эфендим, Мен – мында янынъызда турып РАББИге дува окъугъан къадыным.