Мен сени баба-деделеринъе къошаджагъым, сени аманлыкъта къабринъе къояджакълар. Меним шу ерге ве шу ернинъ яшагъанларына ягъдыраджакъ беляларымны козьлеринъ корьмейджек”». Шу сёзлерни падишагъа келип айттылар.
Биревнинъ юз баласы биле олып, узун омюр яшаса да, яшайышынынъ куньлери пек чокъ олса да, джаны исе яхшы шейлеринден зевкъ алмагъан ве дженазеси де олмагъан олса, мен бойле айтар эдим: «Къадыннынъ вакътындан эвель олю догъгъан баласы ондан бахтлыдыр».
Сонъ РАББИ Мусагъа: – Мына тезден сен баба-деделеринъе къошуладжакъсынъ, – деди. – Бу халкъ, ороспу киби олып, кетеяткъан топракъларында эджнебий аллаларнынъ пешинден бараджакъ. Олар Мени къалдыраджакълар ве Мен оларгъа берген васиетимни бозаджакълар.