8 – Мына, РАББИ-ТААЛЯнынъ козьлери бу гуналы падишалыкъны коре. Оны ер юзюнден къырып ташлайджагъым, амма Якъупнынъ эвини бус-бутюн ёкъ этмейджегим, – дей РАББИ.
Сонъ РАББИ деди: – Озюм яраткъан адамларны ер юзюнден къырарым: адамдан башлап айванларгъа, сюйрелип юрген махлюкъларгъа ве кок къушларына баргъандже къырарым. Мен оларны ясагъаныма пешман эттим.
Еди куньден сонъ Мен ер юзюне 40 кунь ве 40 гедже девамында ягъаджакъ ягъмур ягъдырырым, ер юзюнден яраткъанларымнынъ эписини силерим, – деди.
Бу шейлер Еровоамнынъ сюлялесини гуналаргъа батырды, оларны олюмге ве ер юзюнден ёкъ олмасына кетирди.
РАББИнинъ козю эр бир ерни корер, эм яхшы, эм яман адамны.
Адамнынъ ёллары – РАББИнинъ козю огюндедир, эр баскъан адымны О, биле.
Мен сеннен, сени къорчалайджагъым, – дей РАББИ. – Араларында сени дагъыткъан бутюн халкъларны ёкъ этеджегим, сени исе ёкъ этмейджегим. Сени адалетнен джезалайджагъым, джезасыз сени къалдырмайджагъым.
Мына, энди Мен сизден козюмни алмайджагъым, яхшылыкъ япмам, яманлыкъ япаджагъым. Мысыр топрагъындаки эписи ехудалылар къылычтан ве ачлыкътан оледжеклер ве бутюнлей гъайып оладжакълар.
– Сен исе, къулум Якъуп, къоркъма, – дей РАББИ. – Мен сеннен! Сени къувалагъан эписи халкъларны ёкъ этеджегим, сени исе бутюнлей ёкъ этмейджегим. Сени адалетнен джезалайджагъым, джезасыз сени къалдырмайджагъым.
Диварларына тырмашынъыз, эр шейни йыкъынъыз, амма бутюнлей ёкъ этменъиз. Багъчаларыны харап этинъиз, олар энди РАББИнинъ дегиль.
РАББИ Хошеагъа: – Адыны Йизреэл къой, чюнки чокъ вакъыт кечмезден, Мен Йизреэл вадийинде тёкюльген къанны Ехунынъ эвинден сорарым ве Исраиль эвининъ падишалыгъыны токътатырым.
Гомер кене юкке къалды ве къыз бала тапты. РАББИ Хошеагъа: – Адыны Ло-Рухама къой, чюнки энди Мен Исраиль эвине мерамет этмейджегим, оларнынъ къабаатларыны энди багъышламайджагъым.
О заман РАББИнинъ Адыны айтып чагъыргъан эр кес къуртуладжакъ. Сион дагъында Ерусалимде къуртулгъанлар топланаджакъ. РАББИ айткъаны киби, сагъ къаладжакъ адамлар РАББИ чагъыргъан халкъ оладжакъ.
РАББИ бойле дей: – Бир чобан арсланнынъ агъзындан айваннынъ эки кемигини я да къулагъынынъ парчасыны къуртаргъаны киби, Самариеде яшагъан Исраиль огъуллары да ойле къуртарыладжакъ. Оларда тек тёшекнинъ кошеси, диваннынъ аягъы къаладжакъ.
Шунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Апайынъ шеэрнинъ бир ороспусы оладжакъ, огъулларынънен къызларынъ къылычнен ольдюриледжек, сенинъ топрагъынъ ольчю йипинен пай этиледжек, сен исе арам ерде оледжексинъ. Исраиль исе мытлакъа озь мемлекетинден сюргюн этиледжек.
Халкъымнынъ гунакярлары эписи оледжек; «Беля бизге кельмез, башымызгъа тюшмез», – дегенлер къылычнен ольдюриледжек.
Душманлары оларны сюргюн этселер, анда оларны къылычнен ольдюрмеге эмир береджегим. Козьлеримни оларгъа чевиреджегим, лякин ярдым дегиль, джеза береджегим.
РАББИ-Таалянъыз – мераметли Алладыр. О сизлерни къалдырмайджакъ, сизлерни ер юзюнден сильмейджек, баба-деделеринъизге ант этип, оларгъа берген васиетни унутмайджакъ.
Аранъыздаки Алланъ олгъан РАББИ – куньджю Алладыр. Бакъ, Алланъ олгъан РАББИнинъ гъазабы санъа къаршы къызып, сени ер юзюнден ёкъ этмесин.