13 О куню гузель къызлар ве йигитлер сувсузлыкътан эслерини джояджакъ.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Йигитлер де болдурып, такъаттан кесиле, яш огъланлар да абынып, йыкъыла.
Шунынъ ичюн Рабби оларнынъ йигитлерине къуванмайджакъ, оксюзлеринен тул апайларыны аджымайджакъ, олар эписи имансыз ве яман, агъызларынен гуна япалар. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Эй, Дивон шеэринде яшагъан къыз! Шуретли еринъден тюш, къуру топракъ устюнде отур; Моавны ёкъ этиджи санъа келеджек, къалелеринъни йыкъаджакъ.
РАББИ адалетлидир, мен сёзюне бойсунмадым. Эй, бутюн халкълар! Динъленъиз, меним азапларыма бакъынъыз; къызларымнен огъланларым эсирликке кетелер.
Сион къызынынъ акъсакъаллары ер устюнде индемезден отуралар; башларына топракъ септи, устьлерине чувал токъумаларыны кийдилер; Ерусалим къызлары да бетлеринен ерге йыкъылдылар.
Балалар ве къартлар сокъакъларда, ерде ята; къызларымнен огъулларым къылычнен ольдюрильди; гъазаплангъан кунюнъде оларны ольдюрдинъ, оларны аджымаздан сойдынъ.
Ёкъса, Мен оны чыр-чыплакъ союндыраджагъым, догъгъан куню олгъаны киби этеджегим, бош сахра киби япаджагъым, оны къуру топракъкъа чевиреджегим ве сувсузлыкътан ольдюреджегим.
Оларнынъ анасы ороспулыкъ этти, оларгъа юкке къалгъан къадын масхара олды. О: «Ойнашларым манъа отьмек, сув, юнь, кетен, зейтюн ягъы, ичимликлерни берелер. Мен оларнынъ артындан кетеджегим», – деди.
Бу пек яхшы ве аджайип олур! Йигитлер ве къызлар богъдай отьмегини ашайджакъ, янъы шарап ичеджек ве оларнынъ эр шейи яхшы оладжакъ.
Тышарыда акъайларны къылыч урар, ичериде айны шу шейни дешет япар: йигитлерни ве къызларны, бебейлерни, чал къартларны гъайып этер.