6 РАББИге къайтынъыз, ве сагъ къалырсынъыз. Ёкъса О, атеш киби, Юсуф эвине атыладжакъ ве Бет-Эльни якъып ёкъ этеджек. Янгъынны сёндюреджек кимсе олмаз.
Мен билем ки, мен, къулунъ, гуна яптым. Шимди исе, падиша-эфендим, сени къаршыламагъа бутюн Юсуф эвлятларындан мен биринджи кельдим, – деди.
Еровоам джесаретли аскер эди. Сулейман, бу адам ишини анълагъаныны корип, оны Юсуфнынъ эвиндеки зорлап чалыштырылгъан ишчилерге козетиджи этип къойды.
чюнки олар Мени къалдырып, башкъа аллаларгъа къокъулы отлар якътылар ве озь къолларынен япкъан шейлернен Мени ачувландырдылар. Меним гъазабым шу ерге алевленир ве даа сёнмейджек”».
РАББИ – Озь халкъынынъ къудретидир; Озь сайлагъан падишаны О, къорчалар ве къуртарыр!
Эгер якъылгъан атеш когемликни алевлетип, багъны, я да орулмагъан ашлыкъны, я да бутюн тарланы якъып битирсе, атешни якъкъан адам кетирильген зиянны одемек керек.
Кучьлю адам – памукъ киби, ишлери де къыгъылчым киби оладжакъ. Экиси берабер янаджакъ, кимсе сёндюрип оламайджакъ.
Къулакъ асынъыз, яныма келинъиз; динъленъиз де, джанынъыз сагъ оладжакъ. Мен сизге эбедий васиет береджегим, Давуткъа берильген сёзлерни береджегим.
РАББИни тапмагъа чареси олгъанда, Оны къыдырынъыз, О, якъын олгъанында, Оны чагъырынъыз.
– Бермезлер, – деди Йирмея. – Мен санъа айткъан РАББИнинъ сёзюни динъле. О заман эписи яхшы олур, ве сен джанынъны къуртараджакъсынъ.
Ехуда акъайлары, Ерусалим халкъы! РАББИ ичюн сюннет олунъыз, юреклеринъизни сюннет этинъиз. Ёкъса, гъазабым атеш киби ягъаджакъ, яман япкъанларынъыз ичюн сёнмейип янаджакъ.
Онынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ дей ки: – Бакъынъыз, бу ернинъ устюне, адамларнынъ, айванларнынъ, тарладаки тереклернинъ, топракънынъ берекетине ачувымны ве гъазабымны тёкеджегим. Атеш киби, янып башлайджакъ ве сёнмейджек.
Исраиль топрагъына бойле айт: РАББИ шойле дей: Бакъ, Мен санъа къаршы чыкъаджагъым, къындан къылычымны чыкъараджагъым ве сенинъ догъру адамларынъны да, яман адамларынъны да ёкъ этеджегим.
Оларгъа шойле джевап бер: «Озюмнен ант этем, – дей РАББИ-ТААЛЯ. – Мен гунакярнынъ олюмини истемейим, амма онынъ ярамай ёлларындан къайтып, яшайджагъыны истейим. Къайтыныз! Озь яман ёлларынъыздан къайтынъыз! Исраиль халкъы, сиз ольмек керексинъизми?»
оларгъа бойле айт: «РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Эфраимнинъ элинде олгъан Юсуф ве онен бирлешкен Исраиль къабилелерининъ таягъыны алырым да, оны Ехуданынъ таягъына къошарым. Экисинден бир таякъ япаджагъым. Меним къолумда оларнынъ экиси бир оладжакъ».
– Бир кунь Мен Исраильни гуналары ичюн джезалайджагъым, Бет-Эльдеки къурбан ерлери ичюн де джезалайджагъым. Къурбан ерининъ бойнузлары кесиледжек ве ерге тюшеджек.
Яманлыкъны япманъыз, амма эйиликке ынтылынъыз. О вакъыт сиз сагъ къалырсыз, ве Ордуларнынъ РАББИ-Таалясы сизнен олур, Онынъ сизнен олгъаныны айткъанынъыз догъру оладжакъ.
Шунынъ ичюн РАББИ Исраиль эвине бойле дей: – Манъа къайтынъыз, ве сагъ къалырсынъыз.
Чанакъларнен шарап ичесиз, энъ яхшы ягъларнен сюртюлесиз, лякин Юсуф эвлятларынынъ келеджек белясыны къасевет этмейсиз!
Эй, ер юзюнде яшагъан эписи алчакъгонъюллилер, РАББИнинъ къарарларыны беджерген адамлар! РАББИни къыдырынъыз! Акъикъатны къыдырынъыз, РАББИнинъ огюнде боюн эгинъиз! Бельки РАББИнинъ гъазабы кунюнде О, сизни сакълар.
Ехуда халкъыны кучьлю этеджегим, Юсуф эвлятларыны къуртараджагъым ве сюргюнликтен къайтараджагъым, чюнки Мен оларны аджыдым. Санки оларны къалдырмагъаным киби оладжакълар. Мен – РАББИм, оларнынъ Алласы. Мен оларгъа джевап береджегим.
Меним гъазабым атеш алевлендирди, онынъ янгъаны олюлернинъ дюньясына ете, о, ер юзюни ве берекетини якъып юта, дагъларнынъ этеклерини якъа.
Алланъыз олгъан РАББИ – эписини якъып ёкъ эткен атештир. О – куньджю Алладыр.
Топракъны еди пайгъа больсюнлер. Ехуда къабилеси озь топрагъында дженюпте къалсын, Юсуф къабилеси озь топрагъында шимальде къалсын.