2 – Исраиль къыз йыкъылды, бир даа турып оламаз. О, озь топрагъында къалдырылды, оны турсатаджакъ кимсе ёкъ.
Исраиль падишасы Пекъах куньлеринде Ашшур падишасы Тиглат-Пилесер келип, Иён, Авел-Бет-Маакъа, Яноах, Кедеш, Хацор, Гилад, Галилея, бутюн Нафталий топракъларыны запт этип, халкъны Ашшур мемлекетине кочюрди.
Олар РАББИ олгъан Алласынынъ бутюн эмирлерини ред эттилер, озьлерине эки дане маденден ясалгъан бугъа ве Ашера путуна табынма дирегини яптылар, бутюн коклернинъ ордусына табындылар ве Баалгъа хызмет эттилер,
Бабанынъ къабаатлары ичюн, огъулларыны, къурбанларны киби, соймагъа ер азырланъыз. Олар кучьлю олып, топракъкъа сабы олмасынлар, ер юзюни шеэрлерине толдурмасынлар.
Ер юзю, сархош киби, тентир-ментирдир, чалаш киби саллана. Онынъ къабаатлары пек агъыр, оларнынъ тюбюнде йыкъыладжакъ, бир даа турамайджакъ.
Ерусалим сюрюнди, Ехуда йыкъылды. Айткъанларынен япкъанлары РАББИге къаршыдыр, Онынъ шуретли козьлерине къаршы акъаретнен чыкъалар!
Мына онынъ акъкъында РАББИнинъ сёзлери: Сион къызы сенден нефретленир, устюнъден кулер. Ерусалим къызы артынъдан башыны саллар.
дженк арабаларыны, атларны, орду ве бутюн олгъан кучь-къуветини алып кетирди. Оларнынъ эписи берабер ерге тюшип, турмадылар, фитиль киби сёнди, гъайып олдылар.
Оларгъа бойле хабер эт: – Козьлерим гедже-куньдюз, токътамаздан козьяш тёксюн; халкъымнынъ къызыны чокъ урдылар, ве о йыкъылды, пек агъыр яраланды.
Бунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Халкълардан соранъыз, бунъа ошагъан бир шейни ким эшитти? Исраиль къызы пек джиренч шейлер япты.
Олар терекке: «Сен бабамсынъ», ташкъа: «Сен мени догъурдынъ», – дейлер. Манъа юзьлерини дегиль, аркъаларыны чевирдилер. Амма башларына беля тюшкенде, олар: «Тур да, бизни къуртар», – деп ялварырлар.
Сени кене къавийлештиририм, ве къавий олурсынъ, эй, Исраиль къызы! Кене къолунъа дарелерни аладжакъсынъ, къуванчнен ойнайджакъсынъ.
Беля артындан беля келе: бутюн мемлекет бошап къалды, чадырларым апансыздан йыкъылды, перделерим бир аньде ёкъ олды.
Макътанчакъ сюрюнир ве йыкъылыр, оны кимсе котермейджек. Шеэрлерини атешке береджегим, бутюн чевресини якъып ёкъ этеджек.
Сонъ айт: «Вавилон да бойле батып кетеджек, ве Мен онынъ башына тюшюрген белядан ич бир вакъыт котерип олмайджакъ, асыл такъаттан кесиледжек». Йирмеянынъ сёзлери мында бите.
– Оларгъа айт: РАББИ бойле дей: Адам ерге йыкъылып, аякъкъа турмазмы? Ёлуны джойып, арткъа къайтмазмы?
Олюм пенджерелеримизге тырмаша, къалелеримизге кире, сокъакъларда балаларны ольдюре, мейданларда йигитлерни ёкъ эте.
Оларны бунынъ ичюн джезаламаммы, аджеба? – дей РАББИ. – Бойле халкъкъа акъларыны бермемми?
Эй, Ерусалим къызы! Санъа не айтайым? Сени неге ошатайым? Эй, Сион къызы! Сени неге бенъзетейим? Гонълюнъни насыл этип алайым? Яранъ денъиз къадар балабандыр, сени ким яхшы этип олур?
Аллагъа къаршы чыкъкъаны ичюн, Самарие шеэри джезаланаджакъ. Анда яшагъанлар къылычтан оледжек, къучакъ балалары парчаланаджакъ, юклю къадынларынынъ къурсакълары ярыладжакъ.
– Эки куньде бизни яхшы этер, учюнджи куню аякъкъа турсатыр, ве биз Онынъ огюнде яшармыз.
Самариенинъ пис путларынен ант эткенлер, Даннынъ ве Беэр-Шеванынъ аллаларына ишангъанлар йыкъыладжакъ ве бир даа турып оламайджакъ.
– О куню йыкъыкъ эвге ошагъан Давутнынъ падишалыгъыны Мен янъыдан тиклейджегим, диварларыны тюзетеджегим, йыкъылгъан ерлерни янъыдан къураджагъым, оны эски замандаки киби япаджагъым.