18 РАББИнинъ куню келювини истегенлерге беля олсун! РАББИнинъ куню сизге неге керектир? О ярыкъ дегиль, къаранлыкъ оладжакътыр.
Агъланъыз! РАББИнинъ куню якъындыр! Эр шейни йыкътыраджакъ Къудретлининъ кучю келе!
О вакъыт кок къапулары ачыладжакъ; ер юзюнинъ темеллери сарсыладжакъ. Дешет къычырувындан къачкъанлар чукъургъа тюшеджек; чукъурдан чыкъкъанлар къапкъангъа тюшеджек.
Олар айталар ки: – Ашыкъсын, истеген ишини тездже япсын, бизлер корейик! Исраиль Азизининъ ниети беджерильсин, бизлер билейик!
Олар о куню Исраильге къаршы, денъиз киби, гурьлейджек. Топракъкъа бакъса, къаранлыкъ ве сыкъынты, ярыкъны ёкъ этип, булутлар этрафны сарды.
Олар эр кунь Мени къыдыралар, ёлларымны бильмеге истейлер; догъру яшагъан, Алласынынъ къарарларыны туткъан миллет киби, арекет этелер; адалетли къанунлар акъкъында сорайлар, Аллагъа якъынлашмагъа истейлер.
Тёпеге бакъаджакълармы, ерге козь ташлайджакълармы, бакъсалар, эр ерде – сыкъынты ве къаранлыкъ, гъам ве къасевет. Оларны къаранлыкъ ичине къуваджакълар. Лякин азап чеккенлер ичюн гъам олмайджакъ.
Ордулар РАББИсининъ хышымы ер юзюни атеш киби сарды, халкъ атешке аш ерине олды, агъа къардашыны аджымай.
РАББИни, сизинъ Алланъызны шуретленъиз! Бир кунь О, къаранлыкъ ёллайджакъ, къараргъан дагъларда аякъларынъыз сюрюнип башлайджакъ. Сиз ярыкъ беклейджексиз, Рабби исе оны олюм кольгесине, къою къаранлыкъкъа чевиреджек.
Олар манъа: «Къана, РАББИнинъ сёзю не ерде? Ерине кельсин, бакъайыкъ», – дейлер.
Ах, беля! О кунь буюктир! Онъа ошагъан кунь ёкъ! Якъуп ичюн бу сыкъынты заман! Амма о, ондан къуртуладжакъ!
– Инсан огълу! Исраиль топрагъынъызда «Куньлер кечип кетер, пейгъамберлернинъ сёзлери де беджерильмез», айтылгъан сёзлер неге керек?
– Инсан огълу! Мына, Исраиль халкъы айта ки: «Онынъ корьген руясы чокъ йылдан сонъ оладжакъ. О, узакъ келеджек акъкъында пейгъамберлик эте».
Ах, насыл кунь! РАББИнинъ куню якъындыр. О куню Къудретли Алла эр бир шейни ёкъ этеджек.
Оларнынъ огюнде ер юзю къыбырдай, коклер титрей, кунеш ве ай сёне, йылдызлар ярыгъыны джоя.
РАББИ кучьлю сесинен Озь ордусына буюра. Онынъ аскерлери пек чокъ сайылыдыр, Онынъ буюргъанларыны беджергенлер къудретлидир. Не де къоркъунчлыдыр РАББИнинъ буюк куню! Онъа ким даянып олур?
Кунешни къаранлыкъ къаплайджакъ, ай къангъа бояланаджакъ. Ве ондан сонъ РАББИнинъ буюк ве къоркъунчлы куню келеджек.
Бутюн халкълар ичюн РАББИнинъ куню якъынлашты. Не япкъан олсанъ, санъа да айнысы япыладжакъ. Япкъанларынъ сенинъ башынъа тюшеджек.
– Мына, фурун киби янгъан кунь келе. О вакъыт эписи къопайлар ве яманлыкъ япкъанлар тобан киби оладжакълар, ве келеяткъан кунь оларны якъаджакъ, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Оларда не тамыр, не пытакъ къалдырылмайджакъ.
Ачлыкъ оларны бошатыр, веба оларны ашар, аджджы тишлемелер келир. Оларгъа къаршы кийик айванларны, тозда сюйрекленген зеэр махлюкъларны ёлларым.
Раббининъ куню, хырсыз киби, апансыздан келеджек. Шу куню кок гудюрдеп, гъайып оладжакъ, дюньянынъ эсас шейлери янып ирип кетеджеклер, ер ве ер юзюнде япылгъан эр бир шей ачыладжакъ.
Олар: «О, айткъан “Озь къайтувына” не олды? Мына, баба-деделеримиз энди козь юмдылар, лякин эр шей дюнья яратылгъан куньден башлап, ойле де тура», – дейджеклер.