20 Къаравул буларны корип: – О, оларгъа етти, амма артына къайтмай. Арабаджы Нимший огълу Еху киби атларны айдай. О, дели киби айдай, – деди.
Къаравул: – Мен беллесем, биринджисининъ юрюши Цадокъ огълу Ахимаацнынъ юрюшине ошай, – деди. Падиша: – Бу яхшы адам, яхшы хабер кетире, – деди.
Хазаэлнинъ къылычындан ким къачса, оны Еху ольдюрир. Ехунынъ къылычындан бир кимсе къуртулса, оны Эль-Яса ольдюрир.
– Меннен кель, РАББИнинъ сёзлерини насыл гъайретнен туткъанымны бакъ, – деди Еху. Бойле этип о оны арабасында алып кетти.
Экинджи атлыны йибердилер. О да ордугъа келип: – Падиша: «Эписи яхшымы?» – деп сорай, – деди. Еху кене: – Сенинъ не ишинъ бар? Меним пешимден кет, – деди.
Анда кельген сонъ, Нимший огълу Ехошафатнынъ огълу Ехуны тап. Оны агъаларынынъ сырасындан айырып, ичери одагъа кирсет.
Къолунъдан эписи кельгенлеринъни бутюн кучь-къуветинъе коре яп, чюнки сен кетеджек олюлернинъ дюньясында не иш, не макъсат, не бильги, не де икмет бар.
Мына, мен демирджини яраттым. О, атештеки къорларгъа уфюре, дженк ичюн силя япа. Йыкъсын деп, Мен залымны яраттым.
Лякин куньбатыштан ве шимальден кельген хаберлер оны раатсыз этеджеклер, ве о, чокъусыны къырып ёкъ этмек ичюн, буюк ачувнен ёлгъа чыкъаджакъ.
Мен шимди къасдийлилерни котереджегим. Бу халкъ – мераметсиз ве фикирсиз, олар ер юзюнде долашалар, озьлерининъ олмагъан топракъларны тартып алалар.
Гъазап ичинде ер юзюнден кечесинъ, ачувынъда халкъларны таптап ташлайсынъ.