13 Хазаэл: – Мен, къулунъ, бир копек, бойле буюк шейни насыл япа биледжегим? – деп сорады. Эль-Яса онъа джевап берип: – РАББИ манъа сенинъ Арамнынъ падишасы оладжагъынъны косьтерди, – деди.
– Мен ким олгъаным? Не ичюн манъа, еберген копекке, дикъкъат эттинъ? – деди, урьметини бильдирип Мефивошет.
РАББИ онъа: – Бар, кельген ёлунънен Дамаск сахрасына кет. Анда келип, Хазаэлни ягънен сюртип, Арамнынъ падишасы эт.
Арамнынъ падишасы олгъан Хазаэл, Ехоахазнынъ бутюн падишалыгъы боюнджа исраиллилерни хорлай эди.
Эль-Яса онъа: – Бар. «Мытлакъа яхшы олурсынъ», – айт. Лякин РАББИ манъа ачты ки, сонъ о мытлакъа оледжек, – деди.
Адамнынъ юреги эр шейден алдатыджы ве пек бозукъ; оны ким анълап олур?
Яманлыкъ япкъанларгъа беля олсун. Олар озь ятакъларында яманлыкъ тюшюне, сабасы кунеш ярыгъында оны беджерелер, буны япмагъа къолларынынъ кучю ете.
Мукъаддес олгъан шейни копеклерге берменъиз – олар устюнъизге атылып, сизни парчаларлар. Инджилеринъизни домузлар огюне сепменъиз – оларны таптап ташларлар.
О копеклерден сакът олунъыз! Яманлыкъ япкъанлардан сакът олунъыз! Беден кескенлерден де сакът олунъыз!
Тышарыда исе пис шейлерни япкъан адамлар, джадылар, ороспулар, адамларны ольдюргенлер, путперестлер, яланны севген ве ялан айткъанлар къаладжакълар.
– Сен манъа не таякъ котерип чыкътынъ: мен санъа копекми ёкъса? – деди фелестинли ве, озь аллаларыны чагъырып, Давутны къаргъады.