20 Олар Самариеге кельгенде, Эль-Яса: – Я РАББИ! Оларнынъ козьлерини ач, корьсюнлер, – деди. РАББИ оларнынъ козьлерини ачкъанда, Самариенинъ ортасында олгъанларыны корьдилер.
Сонъ Эль-Яса дува окъуп башлады ве: – Я РАББИ! Онынъ козьлерини ач, корьсюн, – деди. РАББИ хызметчининъ козьлерини ачты, ве о, Эль-Ясанынъ этрафындаки бутюн дагъ атешли атлар ве арабаларнен толу олгъаныны корьди.
Эль-Яса оларгъа: – Бу – башкъа ёл, бу – башкъа шеэр. Меним пешимден келинъиз, мен сиз къыдыргъан адамгъа сизни алып кетерим, – деди ве оларны Самарие шеэрине кетирди.
Бундан сонъ РАББИ Беламнынъ козьлерини ачты, ве о ёлда тургъан, къолунда ачыкъ къылычы олгъан РАББИнинъ мелегини корьди ве бетинен ерге тюшти.
Олюлер дюньясында, азапларны чеккенде, зенгин башыны котерип узакъта Ибраимни ве онынъ янындаки Лазарны корьген.
О дакъкъасы шегиртлернинъ козьлери ачылды, ве олар Оны таныдылар. Амма Иса бирден оларнынъ козьлеринден гъайып олды.