11 Нааман ачувланып кетти де, бойле деди: – Мына мен тюшюндим ки, мытлакъа о чыкъып ве турып, РАББИни, озь Алласыны чагъырыр, къолуны зарарлангъан ериме къояр ве тери хасталыгъымны тедавийлер!
Шимди апайны акъайына къайтар, чюнки о пейгъамбер. О, сенинъ ичюн дува этер, ве сен сагъ-селямет къалырсынъ. Эгер къайтармасанъ, биль ки, сен мытлакъа оледжексинъ. Сен ве бутюн сенинъ эвинъдекилеринъ оледжеклер.
Къадын ондан кетип, озю ве огъулларынынъ артындан къапуны къапатты. Огъуллары онъа савутлар бере эдилер, о исе оларны толдура эди.
Эль-Яса онъа бойле хабер йиберди: – Бар, еди кере Иордан озенинде ювун. Бундан сонъ беденинъ тазеленир, ве сен темизленирсинъ.
Не? Дамасктаки Авана ве Парпар озенлери бутюн Исраиль озенлеринден яхшы дегильми я? Мен шу озенлерде ювунып тедавийленмез эдимми я? Сонъра айланды да, ачувланып кетти.
Саделернинъ инатлыгъы озьлерини гъайып этеджек, акъылсызларнынъ гъамсызлыгъы озьлерининъ башына етеджек.
Къопайлыкътан тек къавгъа чыкъа, акъыл танышмакътан исе – икмет.
Озюнъни икметли сайма, амма РАББИден къоркъ ве яманлыкътан узакъ тур.
– Эбет, Эфендим, амма копеклер де эфендисининъ софрасындан тюшкен отьмек уфакъларыны ашайлар! – деди къадын. Сонъ Иса:
Йигит бу сёзлерни эшитип, къайгъы ичинде о ерден чыкъып кетти. Онынъ байлыгъы буюк эди де.
Юзбашы джевап берип: – Эфендим! Меним эвиме келип киргенинъе ляйыкъ дегилим. Сен бир сёзнен буюрсанъ биле, хызметчим тедавийленир.
Эр бир озюни юксельткен адам алчакълатыладжакъ. Озюни алчакълаткъан исе юксельтиледжек.
Сизге керчектен догърусыны айтам: ким Мен ёллайджакъ адамны къабул этсе, Мени къабул эте. Мени къабул эткен исе Мени Ёллагъанны къабул эте.
– Сиз аджайип шейлер ве бельгилерни корьмегендже инанмайджакъсыз! – деди онъа Иса.
Бакъынъыз, лаф эткен Биревден башынъызны чевирменъиз. Ер юзюнде айткъандан башыны чевиргенлер джезадан къачмадылар. Эгер биз коктен лаф эткен Биревден башымызны чевирсек, даа агъыр джезагъа огърайджакъмыз.