40 Аш адамларнынъ огюне къоюлды. Лякин олар шорбаны ашап башлагъанындан сонъ, шамата котердилер ве: – Алланынъ адамы! Къазаннынъ ичинде олюм бар! – деп, ашап оламадылар.
Бир кунь Якъуп аш пиширгенде, Исав тарладан болдурып-узюлип къайтты.
Къадын Ильяскъа: – Эй, Алланынъ адамы! Манъа не ичюн кельдинъ? Гуналарымны хатырлатмагъа ве огълумны ольдюрмеге кельдинъми? – деди.
Падиша башкъа эллибашы ве элли аскерини ёллады. О да: – Эй, Алланынъ адамы! Падиша санъа айта: «Тез тюш мында!» – деди.
Падиша озь учюнджи эллибашыны ве элли аскерини йиберди. Учюнджи эллибашы келип, Ильяснынъ огюнде тизлерине йыкъылып, мераметини тилеп: – Эй, Алланынъ адамы! Меним джанымны ве бу сенинъ къулларынъ олгъан элли аскернинъ джанларыны аджы!
Сонъра падиша эллибашыны элли аскеринен бирликте Ильяскъа йиберди. Эллибашы онъа барды. Ильяс исе дагънынъ тёпесинде отурмакъта эди. Эллибашы онъа: – Эй, Алланынъ адамы! Падиша санъа ашагъы тюшмеге риджа эте, – деди.
Оларнынъ бириси тарлагъа къокъулы отлар джыймагъа кетти. Анда бир кийик къабакъ тапып, онынъ къабачыкъларыны джыйып, этегине толдурды. Артына къайтып, оларны шорба пишкен къазангъа догърады. Осюмликнинъ не олгъаныны бильмей эди.
Къадын акъайына: – Мен билем ки, эр вакъыт бизим янымыздан кечкен Алланынъ адамы – эвлиядыр.
Шимди гунамны даа бир кере багъышланъыз да, менден бу олюмни къайтарсын деп, РАББИге, сизинъ Алланъызгъа дува этинъиз, – деди.
Марагъа келип, Марадаки сувны ичалмай эдилер, чюнки о, аджджы эди. Онынъ ичюн бу ер Мара деп адландырылгъандыр.
къолларынен йыланларны аладжакълар. Эгер ольдюриджи зеэр ичселер, оларгъа зарар олмайджакъ. Хасталаргъа къолларыны къояджакълар, ве олар сагълам оладжакълар, – деди.
Ольмезден эвель, Алланынъ адамы Муса Исраиль огъулларына багъышлавлар тилеп,