20 О, баланы анасына алып кетирди. Бала анасынынъ тизлеринде уйлеге къадар отурды, ондан сонъ ольди.
– Озь севимли, бирден-бир огълунъ Исхакъны ал да, Мория топрагъына бар. Анда Мен санъа айтаджакъ байырларнынъ биринде огълунъны къурбан чалып, бутюнлей якъ, – деди Алла.
Юсуф догъгъанда, Исраиль баягъы яшта олгъаны ичюн, Исраиль Юсуфны башкъа огъулларындан зияде севе эди. Эм де Якъуп онъа чешит ренкли урба тикип берди.
Бир вакъыт Юсуф тюш корьди ве оны агъаларына айтып берди, олар исе онъа къаршы даа зияде нефретлендилер.
Бираз вакъыт кечкен сонъ, эвнинъ саибеси олгъан къадыннынъ огълу хасталанды. Хасталыгъы ойле агъыр эди ки, нефеси биле къалмады.
Бабасына: – Вай, башым! Вай, башым! – деди. Бабасы хызметчисине: – Оны анасына алып кет, – деди.
Къадын тёпеге котерилип, баланы Алланынъ адамы тёшегине къойды ве къапуны къапатып кетти.
Къадын къундакъ баласыны унутырмы? Догъгъан огълуны аджымазмы? Унутса биле, сени Мен унутмайджагъым.
Анасы огълунынъ гонълюни алгъаны дайын, сизинъ гонълюнъизни Мен аладжагъым, сиз Ерусалимде теселли тападжакъсыз.
Сенинъ джанынъны да къылыч яраджакъ. Сонъ чокъ адамнынъ фикирлери ачыладжакъ, – деди.
Иса шеэрнинъ къапусына якъынлашкъанда, шеэрден бир ольген адамны чыкъармакъта эдилер. О, тул къадыннынъ бирден-бир огълу эди. Къадыннен берабер шеэрнинъ чокъ адамлары кетмекте эдилер.
Сонъ Иса оларгъа ачыкътан айтты: – Лазар ольди.
Тата-къардаш Исагъа: «Рабби, Сенинъ севимли достунъ хаста олып ята», – деп хабер ёлладылар.
Иса Мартаны, онынъ къызкъардашыны ве Лазарны севе эди.