16 Эль-Яса онъа: – Бир йыл кечкен сонъ, тамам шу вакъытта сен къолунъда огълунъны тутаджакъсынъ, – деди. Къадын исе: – Ёкъ, эфендим! Алланынъ адамы, мени, къулунъны, алдатма! – деди.
Лякин Меним васиетимни Исхакъкъа этеджегим. Саре оны санъа келеджек йылы тамам бу вакъытта догъаджакъ.
Олардан бири деди ки: – Келеджек йылы тамам бу вакъытта Мен кене санъа келирим. О вакъыт Сареде энди огълан бала догъаджакъ. Саре о вакъыт онынъ аркъасында, чадырнынъ къапусы артында динълеп турмакъта эди.
Къадын Ильяскъа: – Эй, Алланынъ адамы! Манъа не ичюн кельдинъ? Гуналарымны хатырлатмагъа ве огълумны ольдюрмеге кельдинъми? – деди.
Къадын Ильяскъа: – Энди сен Алланынъ адамы олгъанынъны бильдим, РАББИнинъ догъру сёзлерини айткъанынъны анъладым, – деди.
Овадья исе: – Эфендим, гунам не? Не ичюн мени Ахавнынъ элине ольдюрмеге бересинъ?
Сонъ шеэрнинъ сакинлери Эль-Ясагъа: – Мына эфендим, корип турасынъ ки, шеэримизнинъ ерлешкен ери яхшы, амма суву яхшы дегиль, шунынъ ичюн топрагъы да берекетсиз, – дедилер.
Эль-Яса хызметчисине оны якъынджа чагъырмагъа буюрды. О чагъырып кельди. Къадын келип, къапунынъ огюнде турды.
Бираз вакъыт кечкен сонъ, къадын агъыраякълы олды ве, Эль-Яса онъа айткъаны киби, бир йыл кечкен сонъ, тамам шу вакъытта огълан догъды.
Къадын онъа: – Мен эфендимден огъул сорадыммы? «Мени алдатма», – демедимми? – деди.
Амма мелек онъа: – Къоркъма, Зекъарья! Сенинъ ялварувынъ эшитильди. Апайынъ Элизабет санъа огъул догъаджакъ, ве сен онынъ адыны «Ягъя» къояджакъсынъ, – деди.