10 – Ах! Вах! – деди Исраиль падишасы. – РАББИ бу учь падишаны моавлыларнынъ элине бермек ичюн топлады.
Хаин РАББИге: – Джезам котергисиз.
Ехошафат исе: – Мында РАББИнинъ пейгъамбери ёкъ экенми? Биз ондан РАББИнинъ эмири акъкъында сорар эдик, – деди. Исраиль падишасынынъ хызметчилеринден бири: – Мында Шафат огълу Эль-Яса бар. О, Ильяснынъ хызметчиси эди, – деди.
Бундан сонъ Исраиль падишасы, Ехуда падишасы ве Эдом падишасы ёлгъа чыкътылар. Еди кунь девамында ёлларда анда-мында юрдилер. Ордуларынынъ ве оларнен берабер кеткен айванларынынъ суву битти.
Эль-Яса даа айтаяткъанда, хаберджи келип чыкъа ве: – Мына РАББИден насыл беля кельди! Энди РАББИден нелер беклемек керек? – дей.
Адамнынъ ахмакълыгъы онынъ ёлуны къыйыш эте, юреги де РАББИге къаршы гъазаплана.
Огъулларынъ такъаттан кесильди, къапкъангъа тюшкен антилопа киби, эр сокъакъ башында яталар. РАББИнинъ ачувыны бутюнлей корьдилер, Алланынъ джезасыны алдылар.
Олар ер юзю бою долашаджакълар, чекишип, ачлыкъ чекеджеклер. Ачлыкъ заманда ачувланып, падишаларыны ве аллаларыны къаргъайджакъ.