3 – Я РАББИ! Мен Сенинъ огюнъде насыл садыкълыкънен ве бутюн юрегимнен Санъа берилип юргенимни эсле. Сенинъ огюнъде яхшылыкъ яптым, – деп, аджджы агълап башлады.
Ибрам 99 яшында олгъанда, онъа РАББИ келип: – Мен – Къудретли Алладырым. Козюм огюнде ачыкъ яшап, къусурсыз ол.
Метушелах догъгъан сонъ, Ханокъ Алланынъ юзю огюнде 300 йыл яшады, ве онынъ даа огъуллары ве къызлары бар эди.
Ханокъ Алланынъ юзю огюнде яшай эди, сонъ о, ёкъ олды, чюнки Алла оны Озюне алды.
Алла Нухны, онен берабер сандыкъта олгъан эписи кийик айванларны ве эписи эв айванларыны акъылында тута эди. Алла ельни уфюртти, ве сувлар кери къайтты.
Сулейман къартайгъанында, олар юрегини башкъа аллаларгъа бойсундырдылар. Давут бабасынынъ юреги бутюнлей РАББИге берильген эди, амма Сулейманнынъ юреги шимди Алласына бутюнлей берильмеген эди.
Ибадет тёпелери ёкъ этильмеди, лякин Асанынъ юреги омюрбилля РАББИге толусынен берильген эди.
Сонъ РАББИ меним акъкъымда айткъан сёзлерини беджерир: «Эгер огъулларынъ Меним огюмде ишанчлы олып, джан-юректен ве темиз гонъюльнен яшап, юрген ёлларыны бакъып юрселер, Исраиль тахтында сюляленъ кесильмез», – деди.
Сулейман: – Сен къулунъ олгъан Давут бабама буюк мерамет эйлединъ, чюнки о, Сенинъ огюнъде ишанчлы олып, инсафлыкънен ве ачыкъ юрекнен юре эди. Сен бу буюк мераметинъни сакъладынъ ве онъа тахтында отураджакъ огъулны бердинъ. Шимди ойле де олды.
ве бойле деди: – Я РАББИ, Исраильнинъ Алласы! Юкъарыда коклерде ве ашагъыда ерде Сен киби Алла ёкътыр! Сен Сенинъ огюнъде темиз юрекнен юрген къулларынъ ичюн васиетинъни ве буюк севгинъни сакълайсынъ!
Амма шимди олгъаны киби, Онынъ къарарларына коре юрмек ичюн ве Онынъ эмирлерини ерине кетирмек ичюн, юреклеринъиз бутюнлей РАББИге, Алламызгъа ишанчлы олсун!
Давут бабанъ киби Меним огюмде темиз юрекнен ве догърулыкънен Мен санъа буюргъан эписи шейлерни тутып, низамнамелеримни ве къарарларымны сакълап юрсенъ,
Хизкия диваргъа айланып, РАББИге дува этип:
Ешая даа шеэрнинъ ичинден чыкъмаздан эвель, РАББИ онъа бойле деди:
РАББИнинъ козьлери ер юзюндеки эр шейге бакъа, О, Озюне юрекнен ишангъан адамларгъа къол тута. Сен бу иште акъылсыз шей яптынъ. Шунынъ ичюн сенинъ падишалыгъынъда энди дженклер оладжакъ.
Аллам! Бу ишимни акълынъда тут, Алламнынъ Эви ве андаки ибадетлер ичюн япкъан ишлеримни ич унутма!
Раатлыкъ кунюни азизликнен тутмакъ ичюн, мен левийлилерге, олар эляллансынлар ве къапуларда къаравул оларакъ турсунлар, дедим. Аллам! Бу ишимни де акълынъда тут, Сенинъ буюк севгинъ ичюн мени аджы!
Даа мен вакъты-саатинде одунларны кетирмеге ве биринджи махсулларны бермеге буюрдым. Аллам! Мени унутма, манъа эйилик яп!
Аллам! Шу халкъкъа япкъан эйиликлеримни унутма!
Уц топрагъында Эюп адлы бир адам яшай эди. Къусурсыз, догъру адам олып, о, Алладан къоркъа ве яманлыкътан къача эди.
РАББИ Шейтангъа: – Къулум Эюпны корьдинъми? – деди. – Дюньяда онынъ киби адам ёкъ. Къусурсыз, догъру бир адамдыр. О, Алладан къоркъа ве яманлыкътан къача.
Якъынларым – меним мыскъылджыларымдыр. Козьлерим Аллагъа яш тёкер.
Алладан къоркъкъанынъ санъа эминлик бермезми, догъру яшагъанынъ санъа ишанч олмазмы?
О, эр вакъыт къабаатлап юрмез, О, эр вакъыт хошнутсыз олмаз.
Санъа давушнен шукюр этерим, бутюн аджайип ишлеринъни айтып берерим.
РАББИ – меним ярыгъым ве къуртулышымдыр, мен кимден къоркъарым? РАББИ – омрюмнинъ къалесидир, мен кимнинъ огюнде титрерим?
Къаршыма бир орду чыкъса да, юрегиме къоркъу тюшмез. Манъа къаршы дженк башланса да, кене умюттен кесильмем.
Сантыр чалып, РАББИге шукюр этинъиз, Он телли арфада Онъа чалгъы чалынъыз!
Мени сайысыз белялар сарып алды, меним гуналарым мени къувып, башыма етти, энди козьлеримни котерип оламайым. Гуналарым башымдаки сачларымдан чокълар; мен рухтан тюштим.
Ольгенлер Сени анъмазлар, олюлер дюньясында ким Санъа шукюр этер?
Инълей-инълей мен ёрулдым. Эр гедже агълагъаным ичюн, тёшегим сым-сылакъ, козьяшларым тёшегимни сылата.
Къарылгъач, турна киби, аджыныкълы сеснен къычырам, гогерджин киби, ах чекем. Сёнюк козьлеримнен кокке бакъам. Я Раббим! Тарсыкъам, манъа аркъа-къая ол!
О вакъыт Онынъ халкъы эски заманны, Мусанынъ куньлерини хатырлады. – Къойларынынъ чобанларынен берабер оларны денъизден кечирген не ерде? Мусанынъ юрегине Мукъаддес Рухуны ерлештирген,
РАББИнинъ Адынен ант этип, акъикъатнен, адалетнен ве догърулыкънен ант этеджексинъ; Рабби халкъларгъа яхшылыкъ этеджек, ве олар Оны макътайджакълар.
Шунынъ ичюн РАББИ Исраиль эвине бойле дей: – Манъа къайтынъыз, ве сагъ къалырсынъыз.
Олар экиси Алланынъ огюнде инсафлы адамлар олып, Раббининъ эписи эмир ве къанунларыны къатиен тута эдилер.
Иса, Натанельнинъ Онъа якъынлашкъаныны корип: – Бакъынъыз, мына ич айнеджиликни бильмеген акъикъий исраиллидир! – деди.
Биз шунен гъурурланамыз, темиз виджданымыз да тасдыкълай ки, биз ачыкъ юрекнен ве Алладан кельген темизликнен яшай эдик, бу дюньяда ве айрыджа сизлернен олгъанымызда, инсаний акъылнен дегиль, лякин Алланынъ эйилигинен арекет эте эдик.
Ер юзюнде яшагъан куньлеринде Месих пек багъырып ве козьяш тёкип, Оны олюмден къуртармагъа кучю олгъан Аллагъа ялварды ве дува окъуды. Иса юваш ве иманлы олгъаны ичюн, Алла Онынъ дуваларыны эшите эди.