14 Эль-Яса хаста эди. Шу хасталыкъ сонъра онъа олюм кетирди. Исраиль падишасы Ёаш онъа келип агълады ве: – Бабам, бабам! Исраильнинъ арабасы ве атлылары! – деди.
Бу шейлерден бир къач вакъыт кечкен сонъ, Юсуфкъа: – Бабанъ хаста, – деп хабер эттилер. О, эки огълуны Менашше ве Эфраимни алып кетти.
Огъулларына эмирини берген сонъ, Якъуп аякъларыны тёшегине къойды ве кечинип, озь халкъына, о бир дюньягъа кетти.
Юсуф бабасынынъ устюне тюшип, оны опип окюр-окюр агълады.
Ёаш акъкъында башкъа шейлери, онынъ эписи япкъан ишлери, онынъ къараманлыгъы ве Ехуда падишасы олгъан Амацьягъа къаршы дженки акъкъында Исраиль падишаларынынъ тарихы китабында язылгъандыр.
Ёаш кечинип, баба-деделерине къошулды, ве онынъ тахтына Еровоам кечти. Ёаш исе Исраиль падишаларынынъ къабринде Самарие шеэринде дефн этильди.
Эль-Яса онъа: – Яйнен окъларны ал, – деди. Ёаш яйнен окъларны алды.
Эль-Яса исе бакъып: – Бабам, бабам! Исральнинъ арабасы ве атлылары! – деп къычырды. Бундан сонъ о, Ильясны башкъа корьмеди ве, озь урбаларына япышып, оларны экиге йыртты.
Шу куньлери Хизкия агъыр хасталанып, олюм тёшегинде яткъанда, онъа Амоц огълу Ешая пейгъамбер кельди ве: – Эвинъдекилеринъе васиетинъни къалдыр. Сен оледжексинъ, тюзельмейджексинъ, – деди.
Исраиль падишасы оларны корип, Эль-Ясадан: – Бабам, оларны ольдюрейимми? – деп сорады.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Догъру адамларнынъ эйилиги шеэрни къура, яман адамларнынъ лафлары оны йыкъа.
Догъру адам олип кеткенде, кимсе эмиет бермей, эйи юрекли адамлар дюньяны терк этелер, бунынъ не ичюн олгъаныны кимсе анъламай. Бойледже, Рабби догъру адамны яманлыкътан айыра,
анда учь акъай Нух, Даниял ве Эюп олса, олар озь инсафлыгъынен тек озь джанларыны къуртарып олурлар. РАББИ-ТААЛЯ шойле дей.
Мен оларнынъ араларындан бир кишини къыдырдым; Мен мемлекетни гъайып этмейим деп, мемлекетнинъ чевресинде къора япкъан кишини, Меним огюмде мемлекетни къорчалагъан адамны къыдырдым. Лякин бойле адамны тапалмадым.
Къана, деделеринъиз къайдалар? Пейгъамберлер де эбедий яшармы?
Ирод Ягъянынъ инсафлы ве азиз адам олгъаныны билип, ондан къоркъа ве оны къорчалай эди. Ягъянынъ сёзлерини бегенип, динълей эди, амма бу сёзлер оны буюк бир шашкъынлыкъ ичинде къалдыра эдилер.
Тата-къардаш Исагъа: «Рабби, Сенинъ севимли достунъ хаста олып ята», – деп хабер ёлладылар.
Давут Алланынъ эмиринен озь несилине хызмет эткен сонъ, вефат этти ве бабаларына къошулды. Онынъ бедени чюрюп кетти.
О, эпинъизни корьмеге пек истеди. Онынъ хасталыгъы акъкъында хабер сизге етип баргъаны оны пек раатсызлады.