14 Якъында сени корьмеге умют этем, о вакъыт козьме-козь лаф этермиз.
– Раатсыз олманъыз, къоркъманъыз, – деди о. – Чувалларынъызгъа хазинени сизинъ Алланъыз ве бабанъызнынъ Алласы къойгъандыр. Кумюшинъиз манъа келип етти. Сонъ оларгъа Шимеонны алып кельди.
– Мен, Невукъаднеццар, озь эвимде – раатлыкъ ве тынчлыкъта, сарайымда – боллукъта яшай эдим.
Къаравул онъа къапуны ача, къойлар онынъ сесине къулакъ асалар. О озь къойларыны чагъыра ве тышарыгъа алып чыкъа.
Шу куннинъ акъшамында, афтанынъ биринджи кунюнде шегиртлер, еудий башлыкъларындан къоркъып, эвнинъ къапуларыны къапатып отура эдилер. О вакъыт Иса пейда олды. Шегиртлернинъ ортасында турып, оларгъа: – Селям алейкум! – деди.
Иса оларгъа кене: – Селям алейкум! Бабам Мени ёллагъан киби, Мен де сизни ойле ёллайым, – деди.
Мен шуны айтам: Рухнынъ истегинен яшанъыз, о вакъыт беденинъизнинъ яман истеклерини беджермезсиз.
Алла Баба ве Рабби Иса Месих агъа-къардашларыма тынчлыкъ-аманлыкъ, иман ве севги берсинлер.
Бири-биринъизни севгинен опип селямлашынъыз. Сизге, Иса Месихке инангъанларгъа, тынчлыкъ-аманлыкъ олсун!
Сизге язаджакъ чокъ шейим бар эди, амма буны кягъытта мерекепнен язмагъа истемейим. Амма, бизим къуванчымыз толу олсун деп, мен алдынъызгъа бармагъа ве козьме-козь сизлернен лаф этмеге умют этем.