20 Денъиз ялысындаки къум киби чокълашкъан Ехуда ве Исраиль адамлары ашай-иче ве шенълене эди.
Сенинъ эвлятларынъны Мен тоз дайын чокъ сайылы этерим: ер юзюнде тоз данелерини саймагъа имкян олмагъаны дайын, эвлятларынъны да саймагъа чареси олмаз.
РАББИ Ибрамны чадырдан чыкъарды ве онъа: – Кокке бакъып, йылдызларны сай: сайып оладжакъсынъмы? – деди. – Эвлятларынъ да бойле оладжакътыр!
санъа мытлакъа бол эйиликни берерим, эвлятларынъны кок йылдызлары дайын, денъиз ялысындаки къум дайын, мытлакъа чокъ сайылы этерим. Сенинъ эвлятларынъ душманларыны енъеджеклер ве бойсундыраджакълар.
Сен бойле дединъ: «Керчектен де, Мен санъа яхшылыкъ япарым, сенинъ эвлятларынъны саймагъа чареси олмагъан денъиз къуму дайын чокъ сайылы этерим».
Мен, Сенинъ къулунъ, Сен сайлап алгъан халкънынъ арасындам. Халкъынъ о къадар чокъ ки, не саймакъ, не де эсапламакънынъ чареси ёкъ.
Алла Сулеймангъа икмет ве пек чокъ анълайыш, денъиз ялысындаки къум киби чокъ акъыл берди.
Къулларым оларны Ливандан Акъ денъиз ялысына алып келирлер, сонъ мен оларны бири-бирлерине багълап, денъизден сен манъа бельгилеген ерге кетиртирим, о ерде дагъыттырырым, ве сен оларны алырсынъ. Амма сен де меним истегимни яп: меним эвиме аш кетирт.
Хизкияны динълеменъиз! Ашшур падишасы бойле дей: «Меннен барышынъыз ве огюме чыкъынъыз. Сонъра эр кес озь юзюми ве инджирлерини ашасын, озь къуюсындан сув ичсин.
Олар Давутнынъ янында учь кунь девамында къалдылар, ашады-ичтилер, чюнки агъа-къардашлары оларгъа эр шейни азырлагъан эдилер.
Амма сенинъ огълунъ оладжакъ, о, барышыкъ ве тынчлыкъ севген адам оладжакъ. Мен оны эр тарафтан саргъан душманларындан къуртарып, раатлыкъ береджегим, шунынъ ичюн онынъ ады Сулейман оладжакъ. Сулейманнынъ куньлеринде Мен Исраильге аманлыкъ ве тынчлыкъ береджегим.
О сёзюни битирмезден, башкъа бир хаберджи келип: – Огъулларынънен къызларынъ буюк огълунънынъ эвинде аш ашап шарап ичкенлеринде,
Халкънынъ чокълугъы – падишанынъ шуретидир, халкъы ёкъ олса, укюмдаргъа белядыр.
Ашап-ичмектен ве эткен заметинден зевкъ алмакътан ич бир шей адамгъа яхшы дегиль. Бу да, корьгениме коре, Алладандыр!
Лякин орталыкъта шенълик ве къуванч, туварларны, къой-эчкилерни соясыз, эт ашайсыз, шарап ичесиз; «Айдынъыз, ашап-ичейик! Ярын оледжекмиз де!» – дейсиз.
Лякин эр кес озь юзюм пытагъы тюбюнде, озь инджир тереги тюбюнде отураджакъ, ве оларны къоркъутаджакъ киши олмайджакъ. Ордуларнынъ РАББИси шойле айтты.
О куню эпинъиз бири-биринъизни озь юзюм ве инджир тереги тюбюнде отурмагъа чагъыраджакъсыз, – дей Ордуларнынъ РАББИси.
Ордуларнынъ РАББИси оларны къорчалайджакъ. Олар душманларыны ёкъ этеджек, сапан ташларыны таптайджакъ. Шарап киби, душманларнынъ къаныны ичеджеклер ве шамата чыкъараджакълар. Къурбан чанакълары киби, къурбан ерининъ кошелери киби, толу оладжакълар.
Олар эр кунь бир юрекнен Алланынъ Сарайында топлаша, эвлеринде отьмек болип, къуванчнен ве адийликнен ашай
Мысырлы Давутны алып баргъан сонъ, иште, амалеклилер бутюн улькеге даркъалып, Фелестин ве Ехуда ерлеринде чокъ мульк тутып алгъанларына къуванып ашай-иче ве байрам эте эдилер.