37 Падиша ольди. Оны Самариеге кетирдилер ве анда дефн эттилер.
Омрий Шемерден Самарие байырыны эки чувал кумюшке сатын алды. Бу ерде шеэр къурды, шеэрнинъ адыны дагънынъ эвельки саибининъ адынен Самарие деп адландырды.
Пейгъамбер онъа: – РАББИ бойле дей: «Мен олюмге махкюм эткен адамны азат эткенинъ ичюн, сенинъ джанынъ онынъ джаны ерине алынаджакъ, сенинъ халкъынъ онынъ халкъы ерине къыйналаджакъ», – деди.
Кунеш баткъан вакътында бутюн ордугъа: – Эр кес озь шеэрине, озь ерлерине къайтсын! – къычырып беян этильди.
Арабасыны исе Самарие хавузында ювдылар. Ороспулар ювунгъан ерде копеклер падишанынъ къаныны ялады. Эр шей РАББИнинъ дегени киби олды.
Манъа агъызларыны кенъ ачып: «Аха! Аха! Козюмиз корьди!» – дейлер.
Яланджы пейгъамберлернинъ бельгилерини бош шейлерге чевирем, фалджыларны акъылсыз этем, акъыллы адамларны арткъа къувам, бильгилерини ахмакълыкъкъа чевирем.
Олар бош шейлерни корелер, ялан хабер этелер. Олар: «Бу – РАББИнинъ сёзю», – дейлер, РАББИ исе оларны ёлламады. Бунъа бакъмадан, олар айткъан сёзлерининъ ерине келеджегини беклейлер.