20 РАББИ: «Рамот-Гиладгъа кетсин де, анда эляк олсун деп, ким Ахавны къандыраджакъ?» – деди. Бириси бир шей деди, башкъасы башкъа шей деди.
Микъая джевап берип: – РАББИнинъ сёзлерини динъле! Мен Озь тахтында отургъан РАББИни корьдим. Бутюн коклернинъ ордусы Онынъ сагъ ве сол тарафында турмакъта эди.
Сонъ бир рух чыкъып, РАББИнинъ огюнде турды ве: «Мен оны къандыраджагъым», – деди. РАББИ ондан: «Насыл?» – деп сорады.
Бен-Гевер – Рамот-Гилад шеэринде (Гилад шеэринде Менашше огълу Яирнинъ койлери онынъ къолунда эди; бундан гъайры, Башандаки Аргов виляети ве алтмыш буюк, диварларнен къоралангъан ве бакъыр килитлернен килитленген шеэрлер де онынъ къолунда эди);
Къудрет ве енъиш Ондадыр, эм ёлдан ургъан, эм ёлдан урулгъан адам Онынъ къолундадыр.
Сонъ Раббининъ сесини эшиттим. О, манъа: – Мен кимни ёллайым? Биз ичюн ким кетеджек? – деди. – Мына меним, – дедим мен, – мени ёлла.
О заман: – Ах, РАББИ-ТААЛЯ! – дедим. – Аджеба, «Сизде тынчлыкъ-аманлыкъ оладжакъ», – дегенде, бу халкъны ве Ерусалимни алдаттынъмы? Олар къылычтан джан береджекми?
Эгер бирде-бир пейгъамбер озь-озюни алдатып, сёз айтса, Мен онъа озь-озюни алдатмагъа ёл бердим. Мен элимни онъа къаршы узатаджагъым ве оны халкъым Исраиль арасындан ёкъ этеджегим.