4 Ахав, йизреэлли Навотнынъ: «Бабаларымнынъ асабалыгъыны санъа бермем», – деген сёзлерине къасеветленип ве ачувланып, эвине кирди. Тёшегине ятты, бурнуны шиширди, аш ашамады.
Амнон, къызкъардашы Тамаргъа севда олгъаны ичюн, ойле къыйнала эди ки, тап хаста олды. Тамар къыз эди, ве Амнон: «Онъа якъынлашып оламам», – деп тюшюне эди.
Ёнадав Амнонгъа: – Эй, падиша огълу, кунь-куньден не о къадар башынъны асып юресинъ? Сырынъны манъа ачмазсынъмы? – деди. Амнон онъа: – Къардашым Авишаломнынъ къызкъардашы Тамаргъа севда олдым, – деди.
Падиша буны эшиткен сонъ, буюк къасеветке далып ве ачувланып, Самариеге къайтып кельди.
Бу вакъиалардан сонъ бойле шейлер олып кечти: йизреэлли Навотнынъ Йизреэлде бир юзюм багъы бар эди. Шу багъ Самарие падишасы Ахавнынъ сарайы янында эди.
Лякин Навот Ахавгъа: – РАББИ сакъласын, мен санъа бабаларымдан къалгъан асабалыкъны бермейджегим! – деди.
Къадыны Изевель онъа кирип: – Не ичюн ачувланасынъ, аш биле ашамайсынъ? – деп сорады.
Лякин ехудалы Мордекъайны сарай къапусы огюнде корьгенимде, ич бир шей мени къувандырмай.
Ахмакъны ачувы ольдюрир, акъылсызны пахыллыгъы гъайып этер.
Козь корьгени джан истегенинден яхшыдыр. Бу да бошуна ве ель къувалавдыр.
Бу шей Юнусны пек ачувландырды, ачувындан о, патлайджакъ къарарына кельди.
РАББИ: – Ачувлангъанынъ яхшымы? – деди.
Кунеш чыкъкъандан сонъ, Алла шаркътан сыджакъ бир ель уфюртти. Кунеш Юнуснынъ башыны пиширип башлады. Юнус эсини джояджакъ киби олды. Озюне олюм сорап: – Яшагъанымдан ольгеним яхшы, – деди.
Алла Юнускъа: – Бир осюмлик ичюн ачувлангъанынъ яхшымы? – деди. – Тек ачувлангъаным дегиль, ольгеним биле яхшы, – деди Юнус.
Шейтангъа фырсат берменъиз.
Лякин эр кес озь истеклеринен ёлдан урула, алданып кете.
Лякин Шаул разы олмайып: – Мен ашамайджагъым, – деди. Хызметчилери ве шу къадын ялварып башладылар, ве Шаул оларны динълеп, ерден турды ве ятакъкъа отурды.