43 Падиша буны эшиткен сонъ, буюк къасеветке далып ве ачувланып, Самариеге къайтып кельди.
Бу вакъиалардан сонъ бойле шейлер олып кечти: йизреэлли Навотнынъ Йизреэлде бир юзюм багъы бар эди. Шу багъ Самарие падишасы Ахавнынъ сарайы янында эди.
Ахав, йизреэлли Навотнынъ: «Бабаларымнынъ асабалыгъыны санъа бермем», – деген сёзлерине къасеветленип ве ачувланып, эвине кирди. Тёшегине ятты, бурнуны шиширди, аш ашамады.
Исраиль падишасы Ехошафаткъа: – Бар бир адам, ондан РАББИни сорамакъ мумкюн. Лякин меним оны кореджек козюм ёкъ, чюнки о, меним акъкъымда яхшы шей айтмай, тек ярамай хаберлер кетире. Онынъ ады Микъая, Йимланынъ огълу, – деди. Ехошафат онъа: – Падиша ойле демесин, – деди.
Лякин ехудалы Мордекъайны сарай къапусы огюнде корьгенимде, ич бир шей мени къувандырмай.
Ахмакъны ачувы ольдюрир, акъылсызны пахыллыгъы гъайып этер.
Адамнынъ ахмакълыгъы онынъ ёлуны къыйыш эте, юреги де РАББИге къаршы гъазаплана.