12 Зельзеледен сонъ атеш пейда олды, лякин РАББИ атешнинъ ичинде дегиль эди. Атештен сонъ эшитилир-эшительмез фысылты эшитильди.
Кунь батып, къаранлыкъ тюшкен сонъ, иште, болюнген айванларнынъ арасындан тютеген атеш къазаны ве атеш алеви кечти.
Шу вакъыт РАББИнинъ атеши тюшти. Атеш къурбанны бутюнлей якъты, одунларны, ташларны, топракъны да якъты ве арычыкътаки сувны къурутты.
Ильяс эллибашына джевап берип: – Эгер мен Алланынъ адамы олсам, коктен атеш энсин де, сени де, аскерлеринъни де якъсын, – деди. Шу дакъкъасы коктен атеш энип, эллибашыны ве онынъ аскерлерини якъты.
Олар ёлдан кетип лаф этеяткъанда, бирден атешли арабагъа екильген атешли атлар пейда олды. Олар Ильясны Эль-Ясадан айырдылар, ве Ильяс фуртуна ичинде коклерге котерильди.
Онынъ ичюн дешетим сени къоркъузып оламаз, къолум санъа агъыр кельмез.
Кимдир турды, амма не олгъаныны анъламадым, козюм огюнде анълашылмагъан бир шей тура эди. Тынчлыкъ ерни къаплады. Сонъ сесни эшиттим:
Тикенли чалынынъ ортасындан онъа атешнинъ алевинде РАББИнинъ Мелеги пейда олды. Муса тикенли чалы атешнен янгъаныны, амма янып битмегенини корьди.
РАББИ Мусанынъ юзю огюнде кечти ве бойле илян этти: – РАББИ, РАББИ! Аджыгъан, эйилик эткен, тез ачувланмагъан, пек мераметли ве ишанчлы олгъан Алла!
О заман о манъа бойле деди: – Бу – РАББИнинъ Зеруббавелге айткъан сёзю: «Къудретнен ве кучьнен дегиль, амма Меним Рухумнен ишинъни беджереджексинъ». Ордуларнынъ РАББИси бойле дей.
Апансыздан коктен кучьлю ельнинъ уфюргенине ошагъан бир увулты чыкъты да, олар тургъан эвни бутюнлей толдурды.
Буны акъылларынъызда яхшы тутунъыз! РАББИ Хорев еринде атеш ичинден сизлернен лаф эткен куню сиз ич бир къыяфетни корьмединъиз.
Сизлер атеш ичинден лаф эткен Алланынъ сесини эшиттинъиз ве сагъ къалдынъыз. Башкъа бир халкъ оны, сизлер киби, эшиттими?
чюнки бизим Алламыз – эписини якъып ёкъ эткен бир атештир.