21 Учь кере огъланнынъ устюне узанып ятты, РАББИни чагъырды ве: «Я РАББИ! Аллам! Шу огъланнынъ нефеси беденине къайтсын!» – деди.
Сонъ РАББИни чагъырып: «Я РАББИ! Аллам! Мен эвинде отургъан къадыннынъ огълуны ольдюрип, онъа яманлыкъ япаджакъсынъмы?» – деди.
О, ач олгъаныны дуйып, аш ашамагъа истеди. Аш азырлангъан вакъытта, о рухланып руя корьди.
Павел ашагъа тюшип, огъланнынъ устюне озюни ташлады да, оны къучакълап: «Къасевет этменъиз, онынъ джаны озюндедир!» – деди.
Пётр эписини тышарыгъа чыкъаргъан сонъ, тиз чёкип дува окъуды ве олюге бакъып: – Табита, еринъден тур! – деди. Къадын козьлерини ачты да, Пётрны корип отурды.
Ибраим, Алланынъ олюлерни тирильтмеге кучю бар, деп тюшюнди. Шунынъ ичюн о санки Исхакъны олюмден къайтарып алды.