18 Къадын Ильяскъа: – Эй, Алланынъ адамы! Манъа не ичюн кельдинъ? Гуналарымны хатырлатмагъа ве огълумны ольдюрмеге кельдинъми? – деди.
– Эфендимизге не айтайыкъ? – деди Ехуда. – Не дейик? Насыл этип акъланайыкъ? Алла къулларынънынъ къабаатыны чыкъарды. Иште, биз эфендимизге къуллукъ япаджакъмыз. Эм биз, эм анавы къолунда къаде тапылгъан сою.
Юсуфнынъ агъалары бабаларынынъ ольгенини корип: – Эгер Юсуф бизге къаршы нефретленсе ве, биз онъа япкъан бутюн яманлыкълар ичюн, бизден интикъам алмагъа истесе, не япармыз? – деп тюшюндилер.
Падиша исе: – Церуя огъуллары, меним де, сизинъ де ишимиз олмасын. О сёгюне берсин. Онъа мени лянетлемеге РАББИ буюрды. Онъа: «Буны не ичюн япасынъ?» – демеге кимнинъ акъкъы бар? – деди.
Давут исе: – Церуя огъуллары, арамызда не олды? Бугунь не ичюн меним душманларым олдынъыз? Бугунь Исраильде кимсе ольдюрильмейджек, чюнки мен кене Исраильнинъ падишасы олдым! –
Алланынъ адамы Шемаягъа Алла бойле деди:
Бир кунь Алланынъ адамы, РАББИнинъ эмирине бойсунып, Ехудадан Бет-Эльге кельди. Шу вакъыт Еровоам къурбан ерининъ огюнде къокъулы отлар якъмакъ ичюн тура эди.
Бираз вакъыт кечкен сонъ, эвнинъ саибеси олгъан къадыннынъ огълу хасталанды. Хасталыгъы ойле агъыр эди ки, нефеси биле къалмады.
Ильяс: – Огълунъны манъа бер, – деп, огълуны къолундан алды, озю отургъан одагъа киргизди ве ятагъына яткъызды.
Овадья исе: – Эфендим, гунам не? Не ичюн мени Ахавнынъ элине ольдюрмеге бересинъ?
Алланынъ адамы Исраиль падишасы янына келип: – РАББИ бойле дей: «Арамлылар: “РАББИ – дагъларнынъ Алласыдыр, О, вадийлернинъ Алласы дегиль”, – дейлер. Шунынъ ичюн Мен бутюн шу буюк ордуны сенинъ къолларынъа береджегим. Сонъ сиз Мен РАББИ олгъанымны билирсинъиз», – деди.
Сонъра падиша эллибашыны элли аскеринен бирликте Ильяскъа йиберди. Эллибашы онъа барды. Ильяс исе дагънынъ тёпесинде отурмакъта эди. Эллибашы онъа: – Эй, Алланынъ адамы! Падиша санъа ашагъы тюшмеге риджа эте, – деди.
Эль-Яса Исраиль падишасына: – Менден санъа не керек? Бар, бабанънынъ ве ананънынъ пейгъамберлеринден сора, – деди. Амма Исраиль падишасы онъа: – Ёкъ, бармам. РАББИ учь падишаны моавлыларгъа бермек ичюн мында топлады, – деди.
Неко онъа эльчилерини ёллап, шойле деди: – Ехуданынъ падишасы, манъа къаршы нечюн чыкъасынъ? Бугунь мен сеннен дженклешмеге кельмедим. Мен башкъа душманнен дженклешмеге кельдим. Алла мени ашыкътыра. Алла меним янымда, шунынъ ичюн Онъа къаршы чыкъма, ёкъса Алла сени ёкъ этер!
Къабаатларым ве гуналарым не къадар? Акъсызлыкъларымны ве гуналарымны манъа косьтер.
Лякин манъа къаршы аджджы шейлер язасынъ, яшлыгъымда япкъан гуналарымда мени къабаатлайсынъ.
акъай озь апайыны руханийге кетирсин ве апайы ичюн бахшыш оларакъ бир чанакъ арпа унуны берсин, лякин уннынъ устюне зейтюн ягъыны тёкмесин, темиз къокъулы майны да къоймасын, чюнки бу, куньджюлик бахшышы, къабаатны хатырлаткъан бахшыштыр.
– Эй, Алланынъ Огълу, бизде не ишинъ бар? Бу ерге бизни, вакъты кельмезден эвель, чекиштирмеге кельдинъми? – деп къычырды олар.
бар сесинен ялварды: – Эй, Иса, Юдже Алланынъ Огълу, менде не ишинъ бар? Алланынъ акъкъы ичюн, мени къыйнама!
Ирод исе, буны эшитип: – Бу, мен башыны кестирген Ягъядыр. О тирилип кельген, – деп тура эди.
– Эй, назаретли Иса, Санъа бизден не керек? Сен бизни гъайып этмеге кельдинъми? Мен Сенинъ ким олгъанынъны билем. Сен Алланынъ Азизисинъ!
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Исаны корип, о, къычырды да, озюни Онынъ аякълары астына ташлап, кучьлю сеснен: – Эй, Иса, Юдже Алланынъ Огълу, менде не ишинъ бар? Санъа ялварам, мени чекиштирме! – деди.
Иса онъа: – Къадын, бу бизим ишимиз дегиль. Меним вакъыт-саатим даа кельмеди, – деди.
Къадын акъайына келип, бойле айтты: – Манъа Алланынъ адамы кельди. Онынъ къыяфети Алланынъ Мелеги киби, пек къоркъунчлы эди. Мен ондан къайдан кельгенини сорамадым, о да манъа адыны айтмады.
Смаил РАББИ айткъаны киби япты. Вифлеемге кельген сонъ, онынъ огюне шеэрнинъ акъсакъаллары къалтырап чыкътылар ве: – Сенинъ кельгенинъ хайырлымы? – деп сорадылар.