53 Сонъ Сулейман оны къурбан еринден кетирмек ичюн адамларны ёллады. О, келип, Сулейман падишанынъ огюнде эгильди. Сулейман онъа: – Бар, эвинъе къайт, – деди.
Учюнджи куню Шаулнынъ ордусындан бир адам келе – устюндеки урбасы йыртыкъ, башы устюнде топракъ бар эди. Давуткъа келип, о, бетинен ерге йыкъылып селямлашты.
Падиша: – О, эвине къайтып кельсин, амма меним огюме кельмесин, – деди. Авишалом эвине къайтып кельди, лякин падишаны корьмеди.
Авишалом, падишаны корьмейип, Ерусалимде эки йыл девамында къалгъан сонъ,
Ёав падишагъа кетти ве онъа буны айтып берди. Падиша Авишаломны озюне чагъыртты. Авишалом келип, падишанынъ огюнде бетинен ерге йыкъылып, онъа урьмет косьтерди. Падиша Авишаломны опьти.
Бат-Шева падишанынъ огюнде эгилип селямлашты. Падиша ондан: – Не ишинъ бар? – деп сорады.
Бат-Шева падишагъа ергедже эгилип: – Падиша-эфендилерим Давут даима яшасын! – деди.
Сулейман: – Эгер о яхшы адам олса, онынъ башындан бир дане сач биле тюшмез, эгер де яман олса, олер, – деди.
Давутнынъ оледжек вакъты кельди. О, огълу Сулеймангъа буюрып:
Падиша адамларны йиберип, Шимийни чагъыртты, онъа: – Озюнъе Ерусалимде эв къур, анда яша, андан бир якъкъа къыбырдама.
Огълум, РАББИден ве падишадан къоркъ, фикирлерини тез денъиштирген адамларнен берабер олма.