12 Шимди санъа меним меслеатым: озь джанынъны ве огълунъ Сулейманнынъ джаныны къуртар.
Тышары чыкъаргъан сонъ, олардан бири Луткъа: – Джанынъны къуртар! Артынъа айланып бакъма! Бу дживарларда эгленмейип, байырларгъа тараф чап. Олмаса, гъайып олурсынъ, – деди.
Бар, Давут падишагъа кир де, онъа бойле айт: «Сен, падиша-эфендилерим, манъа, къулунъа: “Сенинъ огълунъ Сулейман менден сонъ падиша оладжакъ ве тахтыма отураджакъ”, – деп, сёз бермеген эдинъми? Айса не ичюн шимди Адонья тахткъа отурды?»
Ойле олмаса, падиша-эфендилерим баба-деделери кеткен ерге кеткенинден сонъ, мени ве огълум Сулейманны къабаатлайджакълар, – деди.
Ахазьянынъ анасы Аталья, огълунынъ ольгенини корип, падишанынъ бутюн сой-сопларыны ольдюрди.
Ехорам бабасынынъ падишалыгъынынъ башлыгъы ве пек къудретли олгъан сонъ, о, эписи къардашларыны ве базы Исраиль башлыкъларыны къылычнен ольдюрди.
Ахазьянынъ анасы Аталья, огълунынъ ольгенини корип, Ехуда падишасынынъ бутюн сой-сопларыны ольдюрди.
Яхшы насиат эксик олса – халкъ гъайып олур, чокъ насиат олса исе – къуртулыр.
Адам акъыл танышмаса – иши фена чыкъар, акъыл огреткенлерге къулакъ асса эгер – мурадына етер.
Акъыл танышкъанда ниетлер ерине келир, бойлеликнен, насиатны динълеп, дженк эт.
Гузель ягълар ве къокъулар юрекни къувандыра, достнынъ джан-юректен берген насиаты да татлы келе.
– Эгер санъа эр шейни ачыкъ-ачыкътан айтсам, мени ольдюрмезсинъми? – деп джевап берди Йирмея Цидкиягъа. – Акъыл огретсем биле, мени динълемейджексинъ.
Лякин юзюмджилер онынъ огълуны корип, бир-бирине: «Бу – мирасчы! Барып, оны ольдюрейик ве мирасыны алайыкъ», – дедилер.
Павел исе юзбашыгъа ве аскерлерге бакъып: – Эгер олар гемиде къалмасалар, сизлер къуртуламазсыз, – деди.
Сонъ Авимелек бабасынынъ эвине, Офра шеэрине кельди ве озь етмиш агъа-къардашларыны, Еруббаалнынъ огъулларыны бир ташта ольдюрди. Тек Еруббаалнынъ кичик огълу Ётам сагъ къалды, чюнки о, сакъланып къуртулды.