11 Онъа селям берген адам исе онынъ яман ишлерине къошула.
Сен къурбан истемейсинъ, – мен оны кетирир эдим. Бутюнлей якъылгъан къурбандан да Сен разы олмайсынъ.
Къаранлыкънынъ мейвасыз ишлерине къошулманъыз, аксине, оларны ачыкъкъа чыкъарынъыз,
Бирде-бир адамнынъ башына къол къоймагъа (ве бойле этип, оны джемиетнинъ бакъыджысы я да хызметчиси япмагъа) ашыкъма, башкъаларнынъ гуналарына къошулма, озюнъни темиз-пак сакъла.
Тек сютни иче бильген адам – уфакъ баладыр. О, догърулыкъ не олгъаныны бильмей.
Базыларны атештен чыкъарып къуртарынъыз. Башкъаларына къоркъа-къоркъа мераметли олунъыз, оларнынъ гунакяр ишлеринден арам олгъан урбаларындан биле нефрет этинъиз.
О вакъытта коктен башкъа бир сесни эшиттим. О, бойле деди: – Эй, халкъым, ондан чыкъып кетинъиз, онынъ гуналарына къошулманъыз, ёкъса онынъ башына тюшеджек белялар сизге тиеджек!