18 Къопай ве бош лафларны эткенде, олар адамларны беден истеклерине ве бозукълыкъкъа чекелер ве янълыш ёлунда яшагъанлардан энди къачып къуртулгъанларны алдатып къолгъа кечирелер.
Алланынъ адамы онен берабер къайтты, онынъ эвинде аш ашады, сув ичти.
Сизлер Меним огюмде макътандынъыз, Манъа къаршы чокъ лаф эттинъиз. Мен буны эшиттим.
Падиша истегенине коре арекет этеджек. О, пек юкселеджек, озюни эписи аллалардан даа буюк саяджакъ, аллаларнынъ Алласы акъкъында куфюр сёзлер айтаджакъ ве, Алла бутюнлей ачувланмагъандже, истеген ишлерини беджереджек. Къарар этильген шей оладжакъ.
Бу сёзлер шу дакъкъасы беджерильди: Невукъаднеццар адамлардан къувулгъан эди. Бугъа дайын, отны ашай эди. Онынъ бедени коктеки чыкънен сылана эди. Сонъ сачлары – гриф къанатлары киби, тырнакълары – къушнынъ тырнакълары киби осьтилер.
Пётр даа чокъ башкъа сёзлернен оларны тенбиелеп, насиат берип: – Озюнъизни бу бозукъ несильден къуртарынъыз! – дей эди.
Бу шеэрде тылсымджылыкъ япкъан, озюни буюк бир адам киби туткъан, Самарие мемлекетининъ халкъыны шашырып къалдыргъан Симон адлы бир адам бар эди.
Куньдюзге ярашкъан инсафлы яшайышны кечирейик; намуссыз отурышлар ве ичкиджиликке, ороспулыкъ ве ахлякъсызлыкъкъа, къавгъа ве пахыллыкъкъа берильмейик.
Шунынъ ичюн, мен буны айтам ве Раббиден сизге ялварам: Алланы бильмеген халкълар киби, бош фикирлерге коре энди яшаманъыз.
О, эр шейге къаршы чыкъаджакъ, озюни «Алла» ве «азизлик» адлангъан эр шейден юксельтеджек ве Алланынъ Сарайында озюни отуртып, озюни Алла деп, косьтереджек.
Сизлер ер юзюнде кейф ве боллукъ ичинде яшай эдинъиз. Санки, къурбан кунюне озюнъизни пек беслединъиз.
О, бизге къыйметли ве улу ваделерни багъышлады. Бойлеликнен, яман истеклер себептен дюньяда булунгъан бозукълыкътан къачкъан сонъ, сиз оларнынъ ярдымынен Алланынъ табиатына къошулмагъа имкян алдынъыз.
Козьлери ороспулыкъкъа толалар, токътамайып гуна япалар. Олар зайыф адамларны ёлдан уралар; юреклери къызгъанчлыкъны яхшы огренгенлер. Олар – лянет балаларыдыр.
Чокъ адамлар оларнынъ бозукъ ёлларына къошуладжакълар, ве оларнынъ себебинден Акъикъат Ёлуны яманлайджакълар.
Эгер олар, Раббимизни ве Къуртарыджымыз Иса Месихни бильгенде, дюньянынъ пислигинден къачып къуртулып, бундан сонъ кене шойле ишлерге къарышып енъильселер, о вакъытта оларнынъ сонъки алы эвельки алындан бетер оладжакъ.
къанунсыз адамларнынъ бозукъ арекетлеринден азап чеккен инсафлы Лутны исе къуртарды.
Сиз исе, севгилилерим, буны эвельден бильгенинъиз ичюн, мукъайт олунъыз. Ёкъса, сиз къанунсыз яшагъан адамларнынъ яланынен ёлдан уруладжакъсыз ве къатты тургъан еринъизни джояджакъсыз.
Олар – денъизнинъ къутургъан далгъалары, озь айып ишлерини, далгъалар озь копюгини киби, этрафкъа сачалар. Олар – бош кезген йылдызлардыр. Оларгъа эбедиен энъ къою къаранлыкъ азырлангъандыр.
Сонъ мен ерден чыкъаяткъан башкъа бир кийик айванны корьдим. Къозунынъ киби эки бойнузы бар эди; о, аждерха киби лаф эте эди.