Адамлар Оны ашалады, Ондан башыны чевирди. Азап чеккен, чокъ хасталыкъ корьген акъай эди. Бизлер Ондан бетимизни чевире эдик, адамлар Оны ашалады, ве биз Оны адам ерине саймай эдик.
Шаул Давуткъа: – Мына буюк къызым Мерав. Мен оны санъа апай этип берейим. Джесаретли ол да, РАББИнинъ дженклерини алып бар, – деди. Озю-озюне исе: «Давут меним къолумдан дегиль де, фелестинлилернинъ къолундан ольсюн», – деди.