34 Къолларынъ багълы дегиль эди, аякъларынъда бугъавлар ёкъ эди, амма сен ярамай адамларнынъ къолунен киби ольдюрилип ерге тюштинъ, – деди. Сонъ бутюн халкъ даа да бетер агълады.
Шаул ве онынъ огълу Ёнатан, РАББИнинъ аскерлери ве башкъа Исраильнинъ огъуллары къылычтан ольгенлери ичюн, Давут адамларынен акъшамгъадже окюр-окюр агълашты ве бир шей ашамай-ичмеди.
Падиша Авнер акъкъында шойле такъмакълады: – Авнер, сен бир ахмакъ киби ольмек керек эдинъми?
Кунь даа битмегенде, бутюн халкъ Давуткъа аш бермеге кельди, лякин Давут ант этип: – Эгер мен кунь батмагъандже отьмек я да башкъа бир шей ашасам, Алла бойнумны урсун, даа да бетер этсин! – деди.
Танъ аткъанынен айдут турар, фукъарени ве ёкъсулны ольдюрир, гедже исе хырсызлыкъ этер.
– Мына олар йырлайджакъ агълав тюркюси. Оны йырлап, халкъларнынъ къызлары Мысыр ве онынъ бутюн ордулары акъкъында агълайджакълар, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Руханийлернинъ сюрюси – айдутлар такъымы кибидир: олар сакъланып, бирисини беклейлер, Шекем ёлунда ольдюрелер, пис шейлерни япалар.
Фелестинлилер Шимшонны якъалады, онынъ козьлерини ойып чыкъардылар. Оны Гъазагъа кетирип, бакъыр зынджырларнен багъладылар. Зиндангъа ташлап, онъа дегирменде ашлыкъ чектирттилер.