20 Аравна, козьлерини котерип, онъа тараф кельген падишаны ве онынъ хызметчилерини корьди ве чыкъып, падишанынъ огюнде ергедже бетини тийгизип бель букти.
Ибраим бакъып, огюнде учь ёлджу тургъанларыны корьди. Оларнынъ къаршысына атылып турып, седждеге къапанды ве:
Учюнджи куню Шаулнынъ ордусындан бир адам келе – устюндеки урбасы йыртыкъ, башы устюнде топракъ бар эди. Давуткъа келип, о, бетинен ерге йыкъылып селямлашты.
Давут Гъаднынъ айткъанына коре, РАББИ буюргъаны киби кетти.
Аравна: – Падиша-эфендим, сен манъа, къулунъа, не ичюн кельдинъ? – деп сорады. Давут онъа: – Арманынъда РАББИге къурбан ерини къурмакъ ичюн, сенден оны сатын алмагъа кельдим. О вакъыт халкъны ольдюрген веба хасталыгъы ёкъ оладжакъ, – деди.
– Мен ким олгъаным? Не ичюн манъа, еберген копекке, дикъкъат эттинъ? – деди, урьметини бильдирип Мефивошет.
Рут эгилип, бетинен ерге тийди ве ондан: – Не япып козюнъде мерамет таптым да, сен, мен ябанджы олсам да, манъа яхшы бакъасынъ? – деп сорады.