2 РАББИ – меним къаям, меним къалем ве меним Къуртарыджымдыр,
РАББИден гъайры, башкъа Алла бармы? Алламыздан гъайры, башкъа сарсылмаз къая бармы?
Алла манъа кучь бере, догъру ёлны косьтере.
Исраиль Алласы, Исраильнинъ Къаясы манъа деди: Адамларгъа адалетли падишалыкъ япкъан адам, Алладан къоркъып падишалыкъ япкъан адам –
Сени эр кунь алгъышларым, Адынъны эбедий макътарым!
Мен индемейип отургъан сайын, кунь бою агълагъанымдан кемиклерим зайыфлашты.
Дагълар адамларгъа аманлыкъны кетирсин, тёпеликлер исе – адалетни.
Не де яхшыдыр РАББИни шуретлемек, Сенинъ Адынъа чалгъы чалмакъ, Юдже Алла!
Тенбель йыкъыджы адамгъа къардаштыр.
Шунынъ ичюн Мен санъа айтам: сен – Пётрсынъ, ве бу къаянынъ устюнде Мен Озь Топлашувымны къураджам. Оны олюлер дюньясынынъ кучьлери биле енъип оламайджакълар.
О – Къаядыр! Япкъанлары къусурсыз, ёллары адалетлидир. О – ишанчлы Алла, Онда акъикъатсызлыкъ ёкъ, О догъру ве инсафлыдыр!
РАББИден башкъа мукъаддес ёкъ, Сенден башкъасы ёкъ! Алламыз киби къавий таянч ёкъ!
Шаул озюнинъ адамларынен берабер оны къыдырып кетти. Лякин Давуткъа буны хабер эттилер, ве о, къаягъа таба кечип, Маон сахрасында къалды. Шаул буны эшитип, Маон сахрасына Давутнынъ пешинден къувалады.
Шаул фелестинлилернен дженклешип къайткъанда, онъа Давут Эн-Гедиде олгъаныны еткиздилер.