17 Ёав онынъ янына кельди ве къадын: – Сен Ёавсынъмы? – деп сорады. О: – Э, – деди. Къадын: – Меним, къулунънынъ, сёзлеримни динъле, – деди. О: – Динълейим, – деди.
Къадын: – Падиша-эфендиме даа бир сёз сёйлемеге рухсет бер, – деди. Падиша: – Айт, – деди.
Шу вакъыт бир акъыллы къадын шеэр диварындан: – Динъленъиз! Динълесенъиз! Ёавгъа айтынъыз, о мында кельсин, онен лакъырды этейим, – деп къычырды.
Къадын: – Эвеллери: «Ким бир шей сорамагъа истесе, Авелде акъыл сорасын», – дей эдилер ве бойле этип меселелерини чезе эдилер.
Аякълары тюбюне йыкъылып: – Къабаат менде, эфендим. Меним сёзлериме къулакъ ас, къулунънынъ лафыны динъле, – деди.